کيفيت نماز امام حسين(ع) براي حاجت

به همين دليل است که هرگاه، شيعيان و دوستداران اباعبدالله، به منبعي براي توسل و تقرب و رسيدن به آرامش و صبر احتياج پيدا مي کنند، توسل به امام حسين عليه السلام، يکي از نسخه هاي شفابخش براي دلهاي بيقرار آنهاست. نماز امام حسين عليه السلام، يکي از اين راههاي توسل است که موضوع نوشتار حاضر قرار گرفته. براي آشنايي با نحوه‌ي خواندن اين نماز، با ما همراه باشيد.

نحوه خواندن نماز امام حسين

نماز امام حسين، چهار رکعت است که به صورت دو نماز دو رکعتي خوانده مي شود. به اين طريق که در هر رکعت، پنجاه مرتبه سوره حمد و پس از آن، پنجاه مرتبه سوره توحيد خوانده مي شود.

سپس به رکوع رفته و پس از گفتن ذکر رکوع، ده مرتبه سوره حمد و ده مرتبه سوره توحيد خوانده مي شود. پس از سر برداشتن از رکوع، دوباره ده مرتبه سوره حمد و ده مرتبه سوره توحيد خوانده مي شود.

در سجده ها و نيز هنگام نشستن ميان دو سجده نيز، ده مرتبه سوره حمد و ده مرتبه سوره توحيد خوانده مي شود.

پس از پايان چهار رکعت و سلام نماز، اين دعا خوانده مي شود:

اَللّهُمَّ اَنْتَ الَّذِي اسْتَجَبْتَ لاِدَمَ وَ حَوّا، اِذْ قالا: «رَبَّنا ظَلَمْنا اَنْفُسَنا وَاِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَکونَنَّ مِنَ الْخاسِرينَ»، وَ ناداک نُوحٌ فَاسْتَجَبْتَ لَهُ، وَ نَجَّيتَهُ وَاَهْلَهُ مِنَ الْکرْبِ الْعَظيمِ، وَ اَطْفَاْتَ نارَ نَمْرُودَ عَنْ خَليلِک اِبْراهيمَ، فَجَعَلْتَها «بَرْداً وَسَلاماً»،

خدايا تو کسي هستي که دعاي حضرت آدم و حوا را اجابت نمودي، آن هنگام که گفتند: «پروردگارا ما به خود ستم کرديم و اگر تو ما را نيامرزي و به ما رحم نکني، ما حتماً از زيانکاران خواهيم بود، و زماني که حضرت نوح تو را ندا کرد و تو او را اجابت نمودي و او و اهلش را از گرفتاري بزرگ رهانيدي و آتش نمرود را از خليلِ خود، ابراهيم خاموش کرده و آن را سرد و سلامت قرار دادي،

وَ اَنْتَ الَّذِي اسْتَجَبْتَ لاَيوبَ، اِذْ نادي «رَبِّ مَسَّنِي الضُّرُّ وَ اَنْتَ اَرْحَمُ الرّاحِمينَ»، فَکشَفْتَ ما بِهِ مِنْ ضُرٍّ، وَ آتَيتَهُ اَهْلَهُ وَ مِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَهً مِنْ عِنْدِک، وَ ذِکري لِاُولِي الاَلْبابِ، وَ اَنْتَ الَّذِي اسْتَجَبْتَ لِذِي النُّونِ، حينَ ناداک «فِي الظُّلُماتِ اَنْ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ، سُبْحانَک اِنّي کنْتُ مِنَ الظّالِمينَ»، فَنَجَّيتَهُ مِنَ الْغَمِّ

و تو کسي هستي که دعاي حضرت ايوب را مستجاب نمودي، هنگامي که ندا سر داد: پروردگارا! من دچار رنج و محنت شده‌ام و تو مهربانترين مهربانان هستي! و تو بودي که محنتِ او را برطرف کردي و خانواده‌اش را به او عطا نمودي و مانندشان را نيز به همراه آنها (اضافه تر) به او بخشيدي از روي رحمتي از جانب خودت و تذکري براي خردمندان، و تو هماني که دعاي ذوالنون (حضرت يونس عليه السلام) را اجابت فرمودي هنگامي که ندا کرد تو را در تاريکيها: «که معبودي جز تو نيست، پاک و منزهي تو و من از ستمکارانم» و تو او را از اندوه و غم نجات دادي

وَاَنْتَ الَّذِي اسْتَجَبْتَ لِمُوسي وَهارُونَ دَعْوَتَهُما، حينَ قُلْتَ: «قَدْ اُجيبَتْ دَعْوَتُکما» فَاسْتَقيما. وَاَغْرَقْتَ فِرْعَوْنَ وَقَوْمَهُ، وَغَفَرْتَ لِداوُدَ ذَنْبَهُ، وَتُبْتَ عَلَيهِ رَحْمَهً مِنْک وَذِکري، وَفَدَيتَ اِسْماعيلَ «بِذِبْح عَظيم» بَعْدَ ما اَسْلَمَ، «وَتَلَّهُ لِلْجَبينِ»، فَنادَيتَهُ بِالْفَرَجِ وَالرَّوْحِ،

و تو هستي که دعاي موسي و هارون را اجابت کردي زماني که فرمودي: «دعايتان مستجاب شد» پس استقامت ورزيد و فرعون و قومش را غرق کردي و براي داود گناهش را آمرزيدي و به خاطر رحمتي که داشتي و اندرز گرفتن (سايرين) توبه اش را پذيرفتي و براي اسماعيل، فدا کردي « قرباني بزرگ» پس از آن که تسليم فرمان تو شد و (پدرش) پيشاني او را بر خاک نهاد و تو او را به گشايش و رحمت ندا فرمودي،

وَ اَنْتَ الَّذي ناداک زَکرِيا نِدآءً خَفِياً، فَقالَ «رَبِّ اِنّي وَهَنَ الْعَظْمُ مِنّي، وَاشْتَعَلَ الرَّاْسُ شَيباً، وَلَمْ اَکنْ بِدُعآئِک رَبِّ شَقِياً»، وَقُلْتَ: «يدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَکانُوا لَنا خاشِعينَ»

و تو هستي آن خدايي که حضرت زکريا در نهان تو را ندا کرد و گفت: «پروردگارا! استخوانم سست شده و موي سرم سپيد گشته و پروردگارم! من در زمينه دعاي تو (در گذشته) محروم نبوده ام و تو فرمودي «مي خوانند ما را از روي رغبت و ترس و براي ما خاشع بودند»

وَاَنْتَ الَّذِي اسْتَجَبْتَ لِلَّذينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ، لِتَزيدَهُمْ مِنْ فَضْلِک، فَلا تَجْعَلْني مِنْ اَهْوَنِ الدّاعينَ لَک، وَالرّاغِبينَ اِلَيک، وَاسْتَجِبْ لي کمَا اسْتَجَبْتَ لَهُمْ بِحَقِّهِمْ عَلَيک، فَطَهِّرْني بِتَطْهيرِک، وَتَقَبَّلْ صَلاتي وَدُعآئي بِقَبُول حَسَن، وَطَيبْ بَقِيهَ حَياتي، وَطَيبْ وَفاتي، وَاخْلُفْني فيمَنْ اَخْلُفُ، وَاحْفَظْني يا رَبِّ بِدُعآئي، وَاجْعَلْ ذُرِّيتي ذُرِّيهً طَيبَهً، تَحُوطُها بِحِياطَتِک، بِکلِّ ما حُطْتَ بِهِ ذُرِّيهَ اَحَد مِنْ اَوْلِيآئِک وَاَهْلِ طاعَتِک، بِرَحْمَتِک يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ،

و تو هستي آن خدايي که مستجاب کردي براي آنان که ايمان آورده و اعمال صالح انجام دادند تا از فضل خود بر آنها بيفزايي. پس مرا از خوارترين و پست ترين دعا کنندگانِ خود و مشتاقان درگاهت قرار مده و دعاي مرا مستجاب فرما همانطور که دعاي آنان را مستجاب فرمودي و تو را به حق ايشان بر خودت که مرا پاک گردان به پاک کردن خودت و نماز و دعايم را قبول فرما با بهترين پذيرش، و باقيمانده زندگيم را پاکيزه و خوش گردان و وفاتم را پاکيزه و خوش گردان و خليفه من باش در ميان آنان که بجاي گذارم و پروردگارا! مرا نگهداري کن با دعايم و فرزندانم را فرزنداني پاکيزه قرار ده و در برگير آنها را به در برگرفتن خودت به همه آنچه که با آنها دربرمي گيري فرزندان يکي از دوستان خود و فرمانبردارانت را. به رحمتت اي مهربانترين مهربانان؛

يا مَنْ هُوَ عَلي کلِّ شَيء رَقيبٌ، وَلِکلِّ داع مِنْ خَلْقِک مُجيبٌ، وَمِنْ کلِّ سآئِل قَريبٌ، اَسْئَلُک يا لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، اَلْحَي الْقَيومُ، اَلاَحَدُ الصَّمَدُ الَّذي «لَمْ يلِدْ وَلَمْ يولَدْ، وَلَمْ يکنْ لَهُ کفُواً اَحَدٌ»، وَبِکلِّ اسْم رَفَعْتَ بِهِ سَمآئَک، وَفَرَشْتَ بِهِ اَرْضَک، وَاَرْسَيتَ بِهِ الْجِبالَ، وَاَجْرَيتَ بِهِ الْمآءَ، وَسَخَّرْتَ بِهِ السَّحابَ وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ وَالنُّجُومَ وَاللَّيلَ وَالنَّهارَ، وَخَلَقْتَ الْخَلائِقَ کلَّها،

اي کسي که بر هر چيز نگهباني و هر که از آفريدگانت که تو را بخواند، او را اجابت کني و به هر کسي که از تو مي خواهد، قرابت و نزديکي به تو را مي خواهم. اي که معبودي جز تو نيست، زنده پاينده، يکتاي بي نيازي که نه فرزندي دارد و نه فرزند کسي است و هيچ کس برايش، همتايي نيست، و به حق هر نامي که آسمانت را بدان بلند کردي و زمينت را بدان گسترانيدي و کوهها را بدان محکم و پابرجا کردي و آب را بدان روان کردي و ابرها و خورشيد و ماه و ستاره ها و شب و روز را بدان تسخير کردي و همه آفريدگان را بدان آفريدي.

اَسْئَلُک بِعَظَمَهِ وَجْهِک الْعَظيمِ، اَلَّذي اَشْرَقَتْ لَهُ السَّمواتُ وَالاْرْضُ، فَاَضائَتْ بِهِ الظُّلُماتُ، اِلاّ صَلَّيتَ عَلي مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد، وَکفَيتَني اَمْرَ مَعاشي وَمَعادي، وَاَصْلَحْتَ لي شَاْني کلَّهُ، وَلَمْ تَکلْني اِلي نَفْسي طَرْفَهَ عَين، وَاَصْلَحْتَ اَمْري وَاَمْرَ عِيالي، وَکفَيتَني هَمَّهُمْ، وَاَغْنَيتَني وَاِياهُمْ مِنْ کنْزِک وَخَزآئِنِک، وَسَعَهِ فَضْلِک الَّذي لا ينْفَدُ اَبَداً، وَاَثْبِتْ في قَلْبي ينابيعَ الْحِکمَهِ الَّتي تَنْفَعُني بِها، وَتَنْفَعُ بِها مَنِ ارْتَضَيتَ مِنْ عِبادِک،

از تو مي‌خواهم به بزرگي ذات بزرگت که برايش آسمانها و زمين تابناک شد و بدان تاريکيها روشني گرفت که درود فرستي بر محمّد و آل محمّد و (پس از آن) امر معاش و معاد مرا کفايت کني و همه کارهايم را اصلاح کني و مرا چشم برهم زدني بخودم وامگذاري و کار من و کار خانواده ام را اصلاح کني و از من، اندوه ايشان را کفايت کني و من و ايشان را از گنجينه خود و خزينه هايت و فراخي فضلت که هرگز پايان نپذيرد، بي نياز گرداني و در دلم چشمه هاي حکمتي را پابرجا نمايي که سود دهي مرا بدان سود دهي و هر که را که پسنديده اي از بندگانت بدان سود دهي.

وَاجْعَلْ لي مِنَ الْمُتَّقينَ في آخِرِ الزَّمانِ اِماماً، کما جَعَلْتَ اِبْراهيمَ الْخَليلَ اِماماً، فَاِنَّ بِتَوْفيقِک يفُوزُ الْفآئِزُونَ، وَيتُوبُ التّآئِبُونَ، وَيعْبُدُک الْعابِدُونَ، وَبِتَسْديدِک يصْلُحُ الصّالِحُونَ الْمُحْسِنُونَ الْمُخْبِتُونَ، اَلْعابِدُونَ لَک، اَلْخائِفُونَ مِنْک، وَبِاِرْشادِک نَجَا النّاجُونَ مِنْ نارِک، وَاَشْفَقَ مِنْهَا الْمُشْفِقُونَ مِنْ خَلْقِک، وَ بِخِذْلانِک خَسِرَ الْمُبْطِلُونَ، وَهَلَک الظّالِمُونَ، وَغَفَلَ الْغافِلُونَ،

و برايم از مردمان با تقوا در آخرالزمان امامي قرار بده همانگونه که ابراهيم خليل را امام قرار دادي زيرا رستگاران به توفيق تو رستگار شوند و توبه کنندگان نيز به توفيق تو توبه کنند و عبادت کنندگان نيز به توفيق تو عبادتت کنند و به تأييد و ياري تو شايسته گردند. مردمان شايسته، نيکوکار و فروتن و آنان که تو را عبادت مي کنند و از تو ترسانند، و با ارشاد و راهنمايي تو نجات يابند، نجات يافتگان از آتش دوزخت و در هراسند از آن هراسناکان از آفريدگانت و اهل باطل، بوسيله خوار کردن تو زيانکار شوند و ستمکاران هلاک شدند و بيخبران غافل شدند،

اَللّهُمَّ آتِ نَفْسي تَقْويها، فَاَنْتَ وَلِيها وَمَوْليها، وَاَنْتَ خَيرُ مَنْ زَکيها، اَللّهُمَّ بَينْ لَها هُداها، وَاَلْهِمْها تَقْويها، وَبَشِّرْها بِرَحْمَتِک حينَ تَتَوَفّاها، وَنَزِّلْها مِنَ الْجِنانِ عُلْياها، وَطَيبْ وَفاتَها وَمَحْياها، وَاَکرِمْ مُنْقَلَبَها وَمَثْويها، وَمُسْتَقَرَّها وَمَاْويها، فَاَنْتَ وَلِيها وَمَوْليها.

خدايا به نفس من پرهيزکاريش را عطا فرما که تويي اختيار دار و سرپرستش، و تو بهترين کسي هستي که پاکيزه اش کردي، خدايا هدايتش را برايش آشکار کن و تقوايش را به او الهام کن و هنگام وفاتش به رحمت خود نويدش ده و به او در بلندترين جاهاي بهشت منزل ده و وفات و زندگيش را گوارا کن و جاي بازگشت و منزلگاه و قرارگاه و مأوايش را گرامي دار که براستي تو اختياردار و سرپرستش هستي.

زمان و مکان خواندن

طبق آنچه که در کتاب سيد بن طاووس آمده، مستحب است که نماز امام حسين عليه السلام در روز جمعه[1] و همچنين (با تفاوت کمي در بخش پاياني دعاي پاياني نماز) در روز نيمه شعبان و در کنار ضريح مطهر ابا عبدالله الحسين[2] خوانده شود. ليکن، خواندن آن در ساير اماکن مثل مساجد و منازل، منعي ندارد.

منبع و سند اين نماز

علامه مجلسي رحمه الله عليه در کتاب بحارالانوار، جلد 88، صفحه 186 و سيد بن طاووس عليه الرحمه در کتاب جمال الاسبوع، صفحه 271 اين نماز را توصيف کرده اند.

نماز امام حسين(ع) براي برآورده شدن حاجت

چهار رکعت نماز (دو نماز دو رکعتي) به نيت نماز امام حسين خوانده مي شود به اين صورت که؛

در رکعت اول بعد از خواندن سوره حمد، 7 مرتبه ذکر؛«حسبنا الله و نعم الوکيل» گفته مي شود.

در رکعت دوم بعد از قرائت سوره حمد 7 مرتبه ذکر؛«ما شاء الله لا قوّه الاّ بالله» را بگوييد.

در رکعت سوم بعد از خواندن سوره حمد 7 مرتبه ذکر؛ «لا اله الاّ انت سبحانک انّي کنت منَ الظّالمين» گفته مي شود.

در رکعت چهارم بعد از قرائت سوره حمد 7 مرتبه اين ذکر را بگوييد: «افوض أمري الي الله انّ الله بصير بالعباد»

و بعد از پايان نماز حاجات خود را از خداوند متعال طلب کنيد.

نماز ديگر امام حسين عليه السلام براي حاجت

در جمال الاسبوع چنين آمده است که نماز ديگري براي امام حسين عليه السلام نقل شده که بايد در روز جمعه خوانده شود و کيفيت خواندن آن بدين شرح است:

چهار رکعت نماز که در هر رکعت بعد از خواندن سوره حمد، 25 مرتبه سوره توحيد خوانده مي‌شود و بعد از سلام نماز، اين دعا خوانده مي شود:

اَللّهُمَّ اِنّي اَتَقَرَّبُ اِلَيْکَ بِجُودِکَ وَکَرَمِکَ وَاَتَقرَّبُ اِلَيْکَ بِمُحَمَّد عَبْدِکَ وَرَسُولِکَ

خدايا من تقرب جويم به درگاهت به وسيله بخشش و کرمت و تقرب جويم به درگاهت به وسيله محمد بنده و فرستاده ات

وَاَتَقَرَّبُ اِلَيْکَ بِمَلائِکَتِکَ الْمُقَرَّبينَ وَ اَنْبِيآئِکَ وَ رُسُلِکَ اَنْ تُصَلِّيَ عَلي مُحَمَّد عَبْدِکَ وَرَسُولِکَ وَ عَلي آلِ مُحَمَّد

و تقرب جويم به درگاهت به وسيله فرشتگان مقرب و پيمبران و رسولانت که درود فرستي بر محمّد بنده و فرستاده ات و بر خاندان محمد

وَ اَنْ تُقيلَني عَثْرَتي وَ تَسْتُرَ عَلَيَّ ذُنُوبي وَ تَغْفِرَها لي وَ تَقْضِيَ لي حَوآئِجي وَ لا تُعَذِّبْني بِقَبيح کانَ مِنّي

و اين که از لغزشم درگذري و گناهانم را بپوشاني و آن‌ها را بيامرزي و حاجتهايم را برآوري و به عمل قبيحي که از من سر زده مرا عذاب نکني

فَاِنَّ عَفْوَکَ وَ جُودَکَ يَسَعُني اِنَّکَ عَلي کُلِّ شَيْء قَديرٌ.

زيرا که گذشت و بخشش تو چنان هست که مرا فرا گيرد، همانا تو بر هر کاري توانايي.

در پايان دعا، حاجت خود را از خداوند بطلبيد.

پي نوشت ها:

سيد بن طاووس، علي بن موسي، جمال الأسبوع بکمال العمل المشروع، ص 263 و 271، قم، دار الرضي، چاپ اول، 1330ق.

سيد بن طاووس، رضي الدين علي، الاقبال بالاعمال الحسنه، ج ‏2، ص 714 - 715، تهران، دار الکتب الإسلاميه، چاپ دوم، 1409ق.