چرا جايزة نوبل را به استاد شهريار ندادند؟

همه مي‌دانند سازمان ملل، يک سازمان جهاني براي تامين منافع قدرتها بخصوص امريکاست و يونسکو بازوي فرهنگي آن است. سند ننگين 2030، از نسخه‌هاي جهاني يونسکو  است! روزجهاني زبان مادري هم از نسخه‌هاي يونسکو است، در سازمان ملل از بين صدها زبان مادري 200 کشور، فقط 6 زبان رسميت دارد که انگليسي در صدر است و تمامي اسناد رسمي سازمان ملل، اغلب فقط به زبان انگليسي است، يعني زبان اصلي امريکا و انگليس!

در تقويم سازمان ملل روزهاي ديگري مانند روز جهاني فلسفه، منطق، غذا، جاز، يادبود هولوکاست، مبارزه با مثله(ختنه) کردن زنان! و...وجود دارد و در يک از اين عناوين، سياستي اعلام نشده نهفته است.

همانند سند جهاني 2030 که هدف واقعي آن، مبارزه با ارزشهاي اخلاقي و احکام اسلامي است. از روز فلسفه هم منظور قدرتها، فلسفه‌اي است که استيلاي فکري غرب بر جهان را تئوريزه کند. از روز جهاني هنر، منظور آنها نه هنر الهي، بلکه هنري است که در خدمت سياست آنها باشد و...

 در تقويم يونسکو، روز جهاني شعر هم وجود دارد.

️در عصر حاضر، استاد شهريار از بزرگترين شاعران سه زبانة جهان (فارسي، آذري، عربي) است، اما هرگز يک جايزة جهاني به او ندادند؟ به فهرست اسامي گيرندگان نوبل ادبيات نگاه کنيد؛ اغلب آنها غربي و مسيحي هستند. اگر به مسلماني هم داده‌اند، فردي مانند نجيب محفوظ مصري و در خدمت سياست آنها بوده است.

در سازمان ملتها، زبان انگليسي در اولويت است! آنگاه براي ايجاد درگيري بين زبانهاي ملي (مادر) با زبانهاي محلي و مادري، روز جهاني مي‌سازند.

️قرآن که کتاب جهاني خداوند است به يک زبان نازل شده است. همة مسلمين نماز را به عربي مي‌خوانند.. اما در بستر بازي با زبان مادري، کار آتاترک ضداسلام به آنجا انجاميد که دستور داد اذان به زبان ترکي استانبولي ادا گردد؛ تانري اولودور! تانري اولودور...

سالهاست که جريانهاي ضداسلام مانند پانترکيسم، پانعربيسم، پانکرديسم و...در بستر روز زبان‌مادري يونسکو، براي ايجاد تفرقه و مرزبندي ميان اقوام و تضعيف وحدت و زبان‌ مادر کار مي‌کنند.

در ايران، صدها سال است که زبان ملي، زبان فارسي است. زبان‌ملي به قوم و گروه خاصي تعلق ندارد، مثل سرزمين ايران به فرد فرد ملت ايران متعلق است و  زبان همة ما از کرد و فارس و ترکمن و ترک و بلوچ و لر و تالش و گيلک و عرب و آذري و ...است. در کنار زبان ملي، زبانهاي قومي و قبيله‌اي هم به حيات طبيعي خود ادامه داده‌اند. در طول تاريخ، مسئله‌اي به نام زبان مادري، مسئلة ايراني به ويژه مردم آذربايجان نبوده است. مردم ايران، صدها سال قبل از اين مسائل عبور کرده‌اند.

 از طلوع اسلام، در نظام سنتي آموزش در ايران، تحصيل کودکان با قرآن و گلستان سعدي آغاز مي‌شد که اين نظام، توسط عوامل غرب مانند حسن رشديه و رضاخان از بين رفت و قرآن و زبان عربي از آموزش کودکان حذف شد. با پيروزي انقلاب اسلامي، آموزش قرآن و زبان عربي برقرار شد.

استفاده از عنصر زبان مادري به مثابة ابزاري توسط قومگرايان ضداسلام مانند پانترکيسم عليه ارزشهاي اسلامي و انساني بر همه آشکار است. يعني يک عنصر فرهنگي را همچون سلاحي عليه فرهنگ و وحدت ملت به کار مي‌بندند. از اين رو، دولتهاي بيگانه مانند ترکيه، باکو و رژيم صهيوني حامي خدمتگزاران پانترکيسم در ايران مي‌باشند.

بخش بزرگ ميراث ادبي و فرهنگي آذربايجان از قطران تا نظامي گنجوي و شهريار، به زبان فارسي است.

رهبر معظم انقلاب، مفخر آذربايجان و ايران و جهان اسلام دربارة زبان فارسي و اهميت آن رهنمودهاي متعددي دارند؛

«يکي از چيزهايي که از معلّمين عزيز و محترم انتظار ميرود اين است که احساس هويّت ايراني و اسلامي و شخصيّت ملّي را در کودکان اين کشور بايد زنده کنيد. مسئله‌ي زبان مهم است، مسئله‌ي ملّيّت مهم است، مسئله‌ي پرچم مهم است؛ دلبسته بايد باشد؛ اينها چيزهاي لازمي است، اينها اساسي است. بايستي اين شناخت را، اين هويّت‌شناسي ملّي و شخصي را در دانش‌آموز زنده کنيد؛ [دانش‌آموز] بايد به ايراني بودنِ خودش افتخار کند. البتّه افتخار هم دارد»(1402/2/13)

«برادران و خواهران عزيز!

اهميت زبان ملي يك كشور براي خيلي‌ها هنوز دانسته و شناخته نيست. زبان فارسي بايد گسترش پيدا كند. بايد نفوذ فرهنگيِ زبان فارسي در سطح جهان روزبه‌روز بيشتر شود...كاري كنيم كه در آينده، آن كساني كه از پيشرفتهاي علمي كشور ما استفاده ميكنند، ناچار شوند بروند زبان فارسي را ياد بگيرند.»(1392/5/15)

* ️جلال محمدي