يا علي

عمري‌ست گفته‌ايم به عشق تو يا علي:

«يا مَظهرَ العَجائِبُ يا مرتضي علي»...

من کيستم که بر سر خوانت بخواني‌ام؟

شاهان عالم‌اند به خوانت گدا، علي...

در راه عشق، غير علي در ميانه نيست

از ابتدا علي‌ست و تا انتها علي...

با مهرش از عدم به وجود آمديم ما

يعني که هست رمز فنا و بقا علي

چون خير و شر رقم به يدالله مي‌خورد

حُسن‌القضاست از پس سوءالقضا علي

در حيرتم که خلق چرا رو به هم زنند!

وقتي که هست بر همه مشکل‌گشا علي

عالم تمام خصم و فقط دوست حيدر است

خلقي غريبه‌اند و فقط آشنا علي...

خيبرگشا علي‌ست علي، اي خوشا علي!

مرحب‌فِکَن علي‌ست علي، مرحبا علي!

دل مي‌برد به غمزه، ز خيل دلاوران

وقتي زند به خوان دليري صلا علي

در گويش ملائکه تغيير مي‌کند

حَيِّ عَلَي اَلصَلاة، به حَيِّ عَلَي علي

مي‌ايستند خيل ملائک به حرمتش

هرچند مي‌نشست روي بوريا علي

ارض و سما به دور علي چرخ مي‌زنند

فرمانبر است عالم و فرمان‌روا علي...

هرچند ناخنش به فلک سر به سر رود

با کودکي يتيم رود پا به پا علي

از يُمن طلعتش همه را عفو مي‌کنند

آيد اگر به جلوه به روز جزا علي

هرگز نبوده است جدا از علي، خدا

هرگز نبوده است جدا از خدا، علي

مشعر علي و کعبه علي و منا علي

زمزم علي و مروه علي و صفا علي

حيدر، اباالحسن، اسدالله، مرتضي

صفدر، ابوتراب، ولي، ايليا، علي

نوح و خليل و موسي و عيسي و مصطفي

سرّ ظهور يک به يک انبيا علي...

او را شناخت شام عروجش نبي که ديد

صاحب سخن خداست و صاحب صدا علي

آن شب که فاصله دو کمان بود تا خدا

خود را رسول گرم سخن يافت با علي

چون روز روشن است پس از ليلة‌المبيت

تنها يکي‌ست با نبي اهل وفا؛ علي...

در کوچه شد ز جور، قدش گر دو تا علي

در خانه بود مِهر بتولش عصا علي...

چشم خدا علي‌ست، ولي کيست فاطمه؟

کز گَرد چادرش بکشد توتيا علي

شير خدا علي‌ست، ولي کيست فاطمه؟

کز غم به حِرز او ببرد التجا علي

وجه خدا علي‌ست، ولي کيست فاطمه؟

کز عالمي کند به رخش اکتفا علي

مي‌خواستم که مدح علي سر کنم، ولي

تا خاک پاي فاطمه شد رَهنما علي

من اَلکَنم ز مدحت خاتون عالمين

وقتي که گفته حضرت او را ثنا علي

گويد مگر مديح علي، شخص فاطمه

گويد مگر مديحة خيرالنسا، علي

شادم که جز ولاي تو و مهر فاطمه

چيزي نمانده از همه دنيا مرا، علي!

عمري‌ست گفته‌ايم فقط «يا علي مدد»

آري مدد ز غير تو ننگ است يا علي!