وه چه دشوار است آويني شدن ...

در عبور از روزهاي پرغبار

بيقرارم، بيقرارم، بيقرار

مي‌سپارم راه و مي‌گويم به خويش

بي چراغ راه ظلمات است پيش

سنگلاخي بس که گرديده است راه

بيم آن دارم که در غلتم به چاه

کو چراغ‌افروز دستي ياوري؟

رهنماي صادقي، روشنگري

مانده از ره خسته از خودخواهيم

مرشدي کو تا دهد آگاهيم؟

مرشدي کز عشق آگاهم کند

معرفتمند و خدا خواهم کند

نان و نامم بر تعهد چيره شد

واي من آيينه ي دل تيره شد

کرد شهرت سلب مسئوليتم

محو شد يکباره مقبوليتم

غوطه خوردم در يم بي‌دردها

با هنر کردم نبايد کردها

مدح گفتم تا زر اندوزي کنم

يا که تأمين از هنر روزي کنم

راه باطل کرده‌ام طي سال‌ها

لحظه‌ها بوديد کاش اي سال‌ها

شعرم از روح تعهد خالي است

خصم را اين ماية خوشحالي است

کو؟ کجا شد سال‌هاي خوب جنگ

سال‌هاي شعر رگبار و فشنگ

سال‌هاي جبهه رفتن‌هاي شعر

فصل منها گشتن من‌هاي شعر

سال‌هاي با روايت‌هاي فتح

در کنار «مرتضي» مولاي فتح

سال‌هاي کربلايي چون شدند؟

شعر گويان خدايي چون شدند؟

سال‌هاي شعر حزب‌الله خواه

شب‌نشيني با بسيج و با سپاه

سال‌هاي نوحه ي «آهنگران»

در شلمچه اعتکاف شاعران

کاش مي‌شد در تمام لحظه‌ها

بود صادق مثل «سيد مرتضي»

صاحب روح خدابيني شدن

وه چه دشوار است «آويني» شدن

اي تمام عشق را مفهوم تو

همچو مولايت علي مظلوم تو

بي هنرها راه ما سد کرده‌اند

بد نه با ما با شما بد کرده‌اند

پاس ارزش‌هاي ناب انقلاب

در هنر، در شعر، در هر بازتاب

«مرتضي» مي‌خواهد و ياران او

در طريق فتح، عمّاران او

«مرتضي» اي سيّد اهل قلم

مي‌شود آيا که برداري علم؟

باز گردي و علمداري کني

عاشقان خويش را ياري کني

ما تو را خواهيم يا همچون تويي

يافت اينجا مي‌شود کم چون تويي

ما تو را خواهيم اي روح هنر

بحر توفاني است اي نوح هنر

***

کاش مي‌شد در تمام لحظه‌ها

بود صادق مثل «سيد مرتضي»

وه چه دشوار است «آويني» شدن

صاحب روح خدابيني شدن.