وحشتِ پنهان صهيونيست‌ها

وحشتي که مدت هاست  در تار و پود رژيم صهيونيستي تنيده شده و موجب توليد رفتارهاي خاص و البته متناقض از سوي آن در محيط داخلي، منطقه اي و بين المللي شده است. «ميدل ايست مانيتور» تظاهرِ اين رژيم به خونسردي و تحرکات فراوان آن در اين زمينه و تلاش جهت تغيير وجهه بين‌المللي‌اش را به مثابه اقداماتي ارزيابي کرده که انگار فقط و فقط نتيجه عکس مي دهند و در عرصه عمل، موجب تغيير معادلات براي آن نمي شوند. موضوعي که در نوع خود رژيم اشغالگر قدس را قدم به قدم به سراشيبي سقوط بيش از پيش نزديک مي کند.

پايگاه خبري ميدل ايست مانيتور در اين رابطه مي نويسد:

«بنيانگذار رژيم جعلي اسرائيل و اولين نخست وزير آن «ديويد بن گورين» زماني گفت: «در اسرائيل، براي واقع بين بودن، شما بايد به معجزه ها، باور و اعتقاد داشته باشيد». اگر ما از صرفِ توجه به لفاظي هاي رهبران اسرائيلي دست برداريم، مي توانيم اين سوال را پرسيده و جواب دهيم که آيا اسرائيل در وضعيت کنوني در وحشت به سر مي برد يا خير؟ به نظر جواب اين سوال، بله است. اسرائيل اکنون به شدت در هراس است.

ديگر اين افسانه که اسرائيل يک نيروي شکست ناپذير است، به سر آمده و بي معني شده است. اگر اين رژيم از درون قدرتمند بود، در طول 74 سال گذشته که از تاسيس جعلي آن مي گذرد، دچار شکست ها و ناکامي هاي پي در پي در امر استعمار و اشغال کامل فلسطين نمي شد. اين اولين و اصلي ترين چيزي است که حقيقتا اسرائيل را مي ترساند. 105 سال پس از صدور اعلاميه ننگين بالفور(همان اعلاميه اي که در سال 1917 توسط لُرد بالفور وزير خارجه وقت بريتانيا نوشته شد) که بر اساس آن، سرزمين فلسطيني ها توسط بريتانيا، به آنچه ملت يهود خوانده شد واگذار گشت، مي گذرد اما صهيونيست ها هنوز به اهداف خود در قبال ملت فلسطين نرسيده اند.

حتي از زماني که رژيم اسرائيل در سال 1948 تاسيس و ايجاد شد، اين رژيم از زندگي در صلح ناتوان بوده است. اين مساله علي رغم توانايي نظامي تهاجمي آن و همچنين نسل کشي هايش عليه ملت فلسطين محقق شده است. اسرائيل تسليحات اتمي در اختيار دارد و قويا از نظر اقتصادي و سياسي و نظامي از سوي آمريکا و اروپا حمايت مي شود. با اين حال، اين رژيم همچنان با انزواي جدي بين المللي رو به رو است و به نحو گسترده اي اعمال تحريم ها و بايکوت هاي مختلف عليه آن در عرصه بين المللي تشويق مي شود.

در اين ميان برخي دولت هاي عربي توافقات صلح و يا عادي سازي روابط ديپلماتيک با رژيم اسرائيل دارند. با اين حال، حتي اين قبيل توافقات نيز در عرصه ميداني و ذهني موجب ايجاد صلح و ثبات نشده و نمي شوند. اين قاعده حتي در شرايطي که آرمان ملت فلسطين ديگر مساله محوري و اصلي جهان عرب نيست نيز برقرار است.

رژيم اسرائيل در واکنش به اين ترس و وحشت، به آسان‎‌ترين اهدافي که در چنگش قرار دارند حمله مي کند. اين اهداف کسي جز ملت مظلوم فلسطين که سرزمينشان توسط اسرائيلي ها اشغال شده نيستند. زندگي فلسطيني‌ها تحت يک نيروي اشغالگر وحشي، آسيب هاي زيادي را به آن ها وارد کرده و مي کند و اسرائيل نيز از همين مساله سود مي برد. از اين رو، اسرائيل اقدامات فراواني را نظيرِ: بازداشت هاي دسته جمعي، برقراري پاسگاه و گشت هاي متعدد نظامي در اراضي اشغالي، کشتار فلسطيني ها، تخريب خانه هاي آن ها، و اخراجشان از خانه و کاشانشان را عليه ملت فلسطين عملياتي مي کنند.

سياستمداران اسرائيلي حتي سطح و ميزان خشونت هاي خود عليه فلسطيني ها را قبل از برگزاري انتخابات در اراضي اشغالي تا جاي ممکن بالا مي برند و با زندگي و خون ملت فلسطين بازي مي کنند تا از اين طريق شايد بتوانند راي دهندگان بيشتري را به انتخابات جذب کنند و به طور خاص، احزاب مختلف اسرائيلي بتوانند موفقيت‌هاي خاص خود را در جريان انتخابات پارلماني اسرائيل کسب کنند.

رژيم اشغالگر قدس همچنين به دنبال قانع سازي اعراب و کشورهاي عربي مبني بر اين مساله است که اين رژيم اصلي ترين دشمن آن ها نيست. در عوض، آن ها مي خواهند اينگونه القا کنند که اسرائيل و اعراب يک دشمن مشترک دارند و آن ايران است. اين يک تاکتيک انحرافي قديمي است تا افکار عمومي عربي از تمرکز بر اسرائيل و جنايت هاي آن در حق ملت فلسطين دور شود و اعراب منطقه و افکار عمومي بين المللي، اسرائيل را به مثابه يک کنشگر حامي صلح و ثبات در خاورميانه بشناسند.

کدام کنشگر و بازيگر است که از تنش ها ميان اعراب و ايران بيشترين نفع را مي برد؟ پاسخ روشن است:» اسرائيل. زيرا اين رژيم، ايران را کنشگري مي بيند که در به چالش کشيدن صهيونيست ها در منطقه خاورميانه، هيچ هراسي به خود راه نمي دهد و در اين رابطه کاملا قاطع است. اسرائيل همواره ادعا مي کند که ايران تهديدي براي صلح جهاني است و اين تهديد در صورتي که ايران به سلاح هاي اتمي دست پيدا کند، ماهيت حادتري را نيز به خود مي گيرد.

اين در حالي است که خودِ اسرائيل از سلاح هاي کشتار جمعي برخوردار است(از جمله تسليحات اتمي). اين رژيم حتي به بازرسان آژانس بين المللي انرژي اتمي نيز اجازه نمي دهد که وارد تاسيسات اتمي آن شوند. در اين وضعيت، صهيونيست ها اصرار مي کنند که ايران بايد از نظام بازرسي هاي آژانس بين المللي انرژي اتمي تبعيت کند!

اسرائيل از خيزش و بيداري جهان عرب وحشتي ندارد، با اين حال، اين رژيم از وقوع تغييرات در نظم جهاني هراسان است. ايالات متحده آمريکا بزرگترين حامي رژيم اسرائيل است. آمريکايي که به وجود جهان تک قطبي که خود يگانه بازيگر موثر و قدرتمند در آن است باور دارد. اکنون چشم انداز تداوم جهان تک قطبي چندان روشن نيست. جهاني که در آن چين و روسيه از قدرت قابل ملاحظه اي برخوردار هستند.

در اين چهارچوب، با توجه به پارادوکس هاي حاکم بر نظام بين الملل، اينکه اسرائيل حامي اصلي خود را از دست بدهد، فاجعه اي محتمل براي آن است. اگر آمريکا موقعيت برتر جهاني خود را از دست بدهد، عملا اسرائيل نيز اصلي ترين حامي جهاني خود را از دست داده که اين مساله خسارتي بزرگ براي آن است. واشنگتن در شرايط کنوني به قدري درگيري بازي قدرت در صحنه جهاني است که ديگر نمي تواند توجهِ گذشته را به اسرائيل معطوف کند.

در عين حال، اسرائيل به سرکوب و ستم به ملت فلسطين نيز ادامه مي دهد و مسلمانان جهان را مخصوصا به دليل حملات گاه و بيگاه خود به مسجد الاقصي به ويژه در روزهاي ماه مبارک رمضان، به دشمنان جدي اش تبديل مي کند. چرا اقدامات صهيونيست ها عليه ملت فلسطين و اماکن مقدس آن ها در ماه رمضان افزايش مي‌يابد؟ دليل روشن است زيرا آن ها کاملا از مولفه مذهب و دين و نقش آن در مسير مبارزات ملت فلسطين جهت ايجاد يک دولت مستقل و مبارزه با اشغالگري اسرائيلي ها آگاهند. در چهارچوب اين معادله، اهميتِ مسجد‌الاقصي براي فلسطيني ها، اعراب و مسلمان جهان به هيچ عنوان نبايد دست کم گرفته شود و يا مورد غفلت قرار گيرد.

اگر اسرائيل احساس کند که با تهديدات وجودي مواجه است، مانور زيادي را روي زنده بودن آرمان ملت فلسطين انجام مي دهد و در اين رابطه اينکه چقدر جهت نابودي آن تلاش مي کند نيز برايش مهم نيست. ملت فلسطين علي رغم اشغالگري نظامي صهيونيست ها و تهديدات وجوديِ روزمره اي که اسرائيلي ها عليه جمعيت و هويت سرزمينشان مطرح مي کنند، همچنان به نبرد با اين رژيم ادامه مي دهند.

ناتواني اسرائيل در دستيابي به صلحي که در ظاهر به آن مي بالد، در اقداماتش عليه مردم بومي(ملت فلسطين) و ترس و تهديداتي که رژيم اشغالگر اسرائيل به نحوي متناقض توليد مي کند، انعکاس پيدا مي کند.»