قصيده ي مجتبي حسن (ع)

اي بازتاب جلوه ي ذات خدا حسن

وي آفتاب روشن برج ولا حسن

ممدوح  جبرئيل و جگرگوشه ي نبي

محبوب مرتضي، گل خيرالنّسا حسن

نور رخ تو شمس طريق هدايت است

لعل لب تو چشمه ي آب بقا حسن

خاک رهت که مُهرِ سجود ملائک است

اهل زمين به ديده کند توتيا حسن

تنها نه‌اي به قاطبه ي انس مقتدا

جنّ و ملک گزيده تو را پيشوا حسن

بعد از علي سفينه ي توحيد را تويي

در بحر بيکران ولا، ناخدا حسن

در زمزم ولاي تو کرديم شستشو

اي مروه را شکوه و صفا را صفا حسن

صلحت زمينه ساز قيام حسين شد

کافشا نمود توطئه ي خصم را حسن

دانشوران درس جهاد تو بوده اند

شير اوژنان واقعه ي کربلا حسن

اي سبط اکبري که نظير تو را نديد

تاريخ در سراسر امّ القري حسن

جمهور ناس  راکه به قدر تو واقفند

باب المراد هستي و مشکل گشا حسن

اي ريزه خوار خوان عطاي علوم تو

خاصان بزم علم شه هل اتي حسن

بيگانه  با محمّد  و آل  محمّد است

با حق  نيافت هر که تو را آشنا حسن

اي قهرمان حلم و شکيبايي و خلوص

وي ناسزا شنيده و گفته سزا حسن

بر سر در حدائق جنّت نوشته اند

نيکو حسن، گزيده حسن، مجتبي حسن

تسنيم جرعه‌نوش سبوي صفاي توست

وانگاه تشنه کشته ي زهر جفا حسن

تا جايگاه پيکر پاک تو شد بقيع

دارالسّلام  آمد و بيت الشّفا حسن

مارا که دل به مهر تو در سينه مي تپد

درياب در گذرگه ايام يا حسن

ايمن از اضطراب قيام قيامتيم

داريم چون تو شافع روز جزا  حسن

روزي که «خوش عمل» به حقيقت تو را شناخت

نام  تو کرد زيور ذکر و دعا  حسن