قتل همسر و فرزند با ضربات چاقو

متهم به خاطر جروبحث با همسرش به نام مريم، ابتدا او و سپس دختر دو ساله‌اش را به قتل رساند. اين قتل‌هاي خشن را يکي از اعضاي خانواده مريم به پليس گزارش داد. او گفت: مريم تلفن را جواب نداد. مي‌دانستم خانه است. به همين دليل خيلي نگران شدم. به خانه او رفتم و متوجه شدم کشته شده است. نارين کودک دو ساله مريم هم کشته شده بود.

با انتقال اجساد به پزشکي قانوني تحقيقات آغاز شد. پليس فهميد آخرين بار شوهر مريم به نام احمد از خانه خارج شده است و دوربين‌هاي مداربسته هم تصوير او را ضبط کرده‌اند. وقتي احمد بازداشت شد، به قتل همسر و فرزندش اعتراف کرد و گفت آنها را به دليل عصبانيت شديد کشته است.

احمد در بازجويي‌ها گفت: من و مريم فاميل بوديم که ازدواج کرديم. ما يک دختر دو ساله داشتيم و زندگي‌مان خوب بود. برادرزنم از من پول قرض گرفته بود و نمي‌داد، براي همين هم عصباني بودم. چند باري در اين‌ باره به زنم اعتراض کرده بودم. آخرين بار خيلي عصباني بودم و گفتم او بايد پول من را بدهد. مريم ناراحت شد و گفت نبايد به برادرش بي‌احترامي ‌کنم. من که خيلي عصباني شده بودم دوباره بي‌احترامي ‌کردم و همسرم قهر کرد. او روي صندلي نشسته بود. خواستم برايم چاي بياورد.

توجهي نکرد و حتي با من حرف هم نزد. آنقدر عصباني شدم که با چاقو به او حمله کردم و چند ضربه زدم. دختر دو ساله‌ام که خواب بود، بيدار شد و گريه کرد. در آن لحظه مي‌دانستم پايان کاري که کردم اعدام است، به همين خاطر هم تصميم گرفتم دخترم را هم بکشم تا زير دست پدر و مادر همسرم بزرگ نشود. يک ضربه هم به دخترم زدم و او را کشتم و بعد هم خانه را ترک کردم.

با تکميل تحقيقات و صدور کيفرخواست، پرونده براي رسيدگي به دادگاه کيفري استان تهران ارسال شد. در جلسه رسيدگي، متهم مدعي شد مشکل روحي و رواني دارد، به همين دليل پرونده به پزشکي قانوني ارسال شد. پزشکي قانوني تاييد کرد که احمد در زمان ارتکاب قتل سلامت روان داشته است. به اين ترتيب، پرونده براي رسيدگي مجدد به دادگاه برگشت.

در جلسه دادگاه قضات از احمد خواستند از خود دفاع کند. او که پيش از جلسه دادگاه موفق شده بود رضايت پدر همسرش را بگيرد و پدرش هم به عنوان قيم نوه‌اش رضايت داده بود، گفت: من قبل از درگيري با همسرم قرص مصرف کرده بودم و حال طبيعي نداشتم. باور کنيد تحت تاثير مصرف قرص همسرم را کشتم. خودم هم نمي‌دانم چرا فرزندم را کشتم و حالا پشيمان هستم. مي‌دانم اشتباه کرده‌ام و از قضات دادگاه طلب بخشش دارم. در پايان جلسه قضات وارد شور شدند تا رأي صادر کنند.