فلسطين؛ راز محبت و نفرت مردم ترکيه نسبت به «اردوغان»

از سال 1398 که امام‌اوغلو با راي مردم به شهرداري مهم‌ترين و‌ پرجمعيت‌ترين شهر ترکيه برگزيده شده، تلاشهاي بسياري براي حذف او از صحنة سياسي انجام شده است. از ابطال انتخابات و اتهام فساد و ...تا متهم کردن شهردار به ارتباط با تروريسم!؟

 پرونده‌سازي سنگيني براي حذف امام‌اوغلو از ميدان سياست و کشاندن او به گوشة زندان صورت گرفته است، اما با دستگيري او، زلزلة سياسي در ترکيه آغاز شد. دولت و حزب اردوغان در کانون اين زلزله قرار دارد.

يکي از اصلي ترين شعارهاي صدها هزار معترض اين است: «اردوغان، ديکتاتور»

 محبوبيت در استانبول، براي تمام ترکيه تعيين کننده است. محبوبيت امام اوغلو در حال سرايت به همه جاي ترکيه بود؛ از جيهان، جايي که آخرين ايستگاه پمپاژ نفت جمهوري آذربايجان به اسرائيل است تا مناطق کردي و آذري نشين مثل ايغدير و دياربکر در نزديکي ايران.

هراس از محبوبيت فزايندة امام‌اوغلو و احتمال انتخاب وي در انتخابات رياست جمهوري آينده، موجب شد که «طرح بي‌اعتبارسازي» امام‌اوغلو را آغاز کنند. اين طرح با خدشه در مدرک دانشگاهي امام اوغلو آغاز شد. چيزي که مي‌توانست او را به عنوان يک شخصيت متقلب به جامعه معرفي کند. اما گويي هراس فزاينده از امام‌اوغلو، مخالفانش را دست‌پاچه کرد. اتهامات سنگين‌تري به وي زدند؛ از ارتباط با تروريسم تا فساد مالي و...

اين‌کارها واکنش جامعه را برانگيخت. يک زلزلة سياسي را در ترکيه آغاز شد. هر چه بود، حتي رفتگرهاي استانبول هم مي‌دانستند که امام‌اوغلو، از ظرفيت لازم براي پايان دادن به دورة طولاني حاکميت اردوغان برخوردار است، دوره‌اي که دخالت ترکيه در جنگها مشخصة اصلي آن است؛ از جنگ در سوريه، عراق، جمهوري آذربايجان و حتي جاهاي ديگر مثل يمن، افغانستان ردّ پاي اردوغان ديده مي‌شود.

 حزب جمهوري خواه خلق ترکيه، بازداشت امام اوغلو را «کودتا عليه رئيس جمهور بعدي» خواند. اين موضع، بسيار نزديک به واقعيتي است که اکثريت رسانه‌هاي جهان آن را بازگفته‌اند.

دستگيري رقيب اصلي اردوغان، فرصتي فراهم کرد تا حرکت و صداي مردم ترکيه براي «تغيير» در جهان منعکس شود.

مردم، اعتماد خود را به اردوغان از دست داده‌اند. اين، حاصل تداوم سياست‌هاي متناقض اردوغان است. اردوغان که روزي سو سران اسرائيل را کودک‌کش مي‌خواند، در جنگ غزه نيازمنديهاي اسراييل از نفت تا فولاد و سبزيجات را تامين مي‌کند! از دمکراسي حرف مي‌زند اما روابط گرمي با ديکتاتورهاي جهان از رياض تا باکو دارد! به رغم تبليغات دربارة پيشرفت اقتصادي، پول ملي ترکيه روز به روز ارزش خود را از دست است. اردوغان از ادعاي به صفر رساندن تنش با همسايگان، به فعال کردن گسل‌هاي تنش با سوريه، عراق، ارمنستان، يونان و حتي ايران رسيد!

 بشار اسد، دشمن اسراييل و دوست نزديک و خانوادگي اردوغان بود. اما اردوغان، در اجراي سياست غرب، دوست خانوادگي خود را قرباني کرد تا خيال اسرائيل، پس از دهها سال از طرف سوريه راحت شود...

او در داخل و خارج،  سياست اصولي و اعتمادآفريني را پيش نبرد. 22 سال حکومت او در ترکيه به عنوان نخست وزير و رئيس جمهور، نشان داد که او بر خلاف ادعاها، نه اسلامگرا، نه عثماني‌گرا و نه يک ملي‌گراي ترک است.او، با هر سياستي، فقط مي‌خواهد نفر اول در ترکيه بماند.

 يکي از معيارهاي ملتهاي مسلمان در سنجش حاکمان خود، مسئلة فلسطين است. فلسطين، باقيماندة اعتبار سياسي اردوغان را در ترکيه از بين برد. در نسل‌کشي مردم غزه، اردوغان صدور نفت باکو به اسرائيل را حتي يک ساعت تعطيل نکرد!

در 1387 وقتي اردوغان در اجلاس داوس، مقامات صهيونيست را کودک‌کش خطاب کرد، محبوبيت او در نه تنها در ترکيه، بلکه در ايران و جهان اسلام گسترش يافت. وقت بازگشت از داوس به استانبول، هزاران ترک اسلامگرا با پرچمهاي فلسطين و ترکيه از او استقبال کردند و امروز صدها هزار ترک معترض در خيابانها، شعار «اردوغان، ديکتاتور» سر مي‌دهند.

اگر سقوط بشار اسد، موفقيت درخشاني براي اردوغان بود، مردم ترکيه اينگونه عليه او به پا نمي‌خاستند.

زير آوارهاي غزه، دهها هزار زن و کودک دفن شده‌اند. بسياري از حاکمان جهان اسلام نيز که با قاتلان همسو بودند، زير آوارهاي تاريخ مي‌مانند.

*️ جلال محمدي