عذاب بي‌امان خدا درباره دشمنان اهل بيت

به گزارش تسنيم، عذاب اين دسته از افراد نه‌تنها از نظر شدت از عذاب کفار سنگين‌تر است، بلکه از نظر ماندگاري نيز، حالت ابدي و هميشگي دارد. چرا که دشمني با اهل‌بيت عليهم‌السلام، در حقيقت مقابله با مسير هدايت، نور الهي و اراده خداوند براي اقامه حق و عدل در زمين است. از اين رو، اين نوع دشمني، جلوه‌اي از کفر مضاعف و عناد عميق با حقايق توحيدي به شمار مي‌رود.

از آياتي که اختصاص به اين موضوع دارد، آيات 124 تا 128 سوره‌ي طه است. خداوند در آيه‌ي 124 مي‌فرمايد «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْکًا وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى»؛ يعني هرکس از ذکر من رويگردان شود، پس براي او معيشت تنگي (ضنک) خواهد بود در حالي که در قيامت کور محشور مي‌شود. اين آيه به ظاهر عام است، يعني هر فردي که از ذکر خدا اعراض کند، تبعاتي در قيامت براي او خواهد داشت و در آيات بعد وعده مي‌دهد «وَ کَذَلِکَ نَجْزِي مَنْ أَسْرَفَ وَ لَمْ يُؤْمِنْ بِآيَاتِ رَبِّهِ وَ لَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَشَدُّ وَأَبْقَى»؛ يعني اينچنين جزا مي‌دهيم کسي را که درباره آيات پروردگار اسراف کرده و هرگز به آنها ايمان نمي‌آورد و بي ترديد عذاب آخرت سخت تر و پايدارتر است.

با تأمل در احاديثي که ذيل اين آيات وارد شده، روشن مي‌شود که اين آيات ناظر به ناصبان، يعني دشمنان اهل‌بيت وحي عليهم‌السلام و شيعيان آنان است. همچنين، تعبير «معيشت ضنک» به شرايط زندگي دنيوي مربوط نمي‌شود، بلکه به عذابي اشاره دارد که در قبر، دوران رجعت و قيامت دامنگير آنان خواهد
شد.

معاوية بن عمار از امام صادق عليه‌السلام ذيل آيه «... فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْکًا» نقل مي‌کند که آن حضرت قسم جلاله ادا کرد که اين آيه مربوط به ناصبان است «هِيَ وَ اللَّهِ النُّصَّابُ».

سپس از امام سؤال مي‌کند که من ناصبان را در تمام طول عمرشان ديدم تا زماني که مردند، اما اينچنين نشدند. امام فرمود «وَ اللَّهِ فِي الرَّجْعَةِ يَأْکُلُونَ الْعَذَرَةَ»؛ يعني درسته؛ و الله که (معيشت ضنک) در رجعت اتفاق مي‌افتد  و در آن زمان از نجاست مي‌خورند. (تفسير القمي، ج‏2، ص65)

بنابراين، اعراض از ذکر در فراز آيه‌ي «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِي» به‌معناي روي‌گرداني از ولايت اميرالمؤمنين و ساير ائمه عليهم‌السلام است، و مراد از «آيات» در عبارت «وَ لَمْ يُؤْمِنْ بِآيَاتِ رَبِّهِ»، همين بزرگواران مي‌باشند. رجوع به روايات نيز مؤيد اين معناست. در روايتي از امام صادق عليه‌السلام، ابابصير درباره تفسير آيه «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِي» سؤال مي‌کند و حضرت مي‌فرمايند: «يعني به ولايت اميرالمؤمنين عليه‌السلام اعراض مي‌کنند». سپس در ادامه به آيه «وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى» اشاره کرده و مي‌فرمايند: «يعني در آخرت نابينا خواهد بود، زيرا در دنيا نسبت به ولايت اميرالمؤمنين عليه‌السلام کوردل بوده است» (الکافي، ج 1، ص 435، طبع دارالکتب الإسلامية).

همچنين درباره آيه «و اين‌چنين جزا مي‌دهيم کسي را که اسراف کرد و به آيات پروردگارش ايمان نياورد، و بي‌گمان عذاب آخرت شديدتر و ماندگارتر است.» فرمود:

«مَنْ أَسْرَفَ» «يَعْنِي مَنْ أَشْرَکَ»؛ به اين معنا که در ولايت اميرالمؤمنين عليه‌السلام براي غير او شريک قائل شد، و به آيات پروردگارش ايمان نياورد، و از روي دشمني، امامان را واگذاشت، پس از آثارشان پيروي نکرد و آنان را به ولايت نپذيرفت. (الکافي (ط - الإسلامية)، ج‏1، ص436) بنابراين مصداق اسراف به آيات = شرک نسبت به ولايت اميرالمؤمنين ومصداق لَمْ يُؤْمِنْ بِآيَاتِ رَبِّهِ = ترک ائمه از روي دشمني و  عدم تبعيت از آثار (از جمله سيره و حديث).

از جمع‌بندي آيات 124 تا 128 سوره طه مي‌توان دريافت که کساني که از ولايت اميرالمؤمنين عليه‌السلام، چه پس از ماجراي سقيفه و چه در دوران‌هاي بعد، روي‌گردان شوند يا براي ولايت ايشان شريکي قائل باشند، در زمره نواصب قرار مي‌گيرند و در عالم قبر و قيامت گرفتار شديدترين عذاب خواهند شد. البته اين حکم شامل گروهي از مسلمانان نمي‌شود که به‌دليل نبود دسترسي به معارف اهل‌بيت عليهم‌السلام يا در اثر فريب‌خوردگي، دچار استضعاف فکري شده‌اند.

بيشتر مسلمانانِ پيرو ديگر مذاهب، هرچند به‌دليل تبليغات يا شرايط تاريخي، نتوانسته‌اند حقيقت ولايت و خلافت اميرالمؤمنين عليه‌السلام را به‌درستي بشناسند و بپذيرند، اما نسبت به اهل‌بيت عليهم‌السلام محبت دارند و به زيارت حرم‌هاي مطهر ايشان مشرف مي‌شوند. در احاديث و فقه شيعه، ناصبي به کسي اطلاق مي‌شود که با اميرالمؤمنين و خاندان وحي آشکارا دشمني ورزد و به‌سبب محبت شيعيان به عترت، آنان را مورد آزار، قتل يا غارت قرار دهد.

اين گروه از نواصب در طول تاريخ اسلام همان عده‌اي بودند که ائمه را به قتل رساندند و شيعيان ايشان را به شديدترين شکل ممکن به قتل رساندند؛ کينه‌اي که پايان‌پذير نيست و لذا خداوند آنها را به صورت خاص در قبر و قيامت و رجعت مورد عذاب قرار مي‌دهد. تخريب قبور ائمه‌ي بقيع برخاسته از همين تفکر ناصبي‌گري است.

آيا در قيامت همه تنها هستند؟

پيامبر(ص) مي‌فرمايند: «فَضلُ القُرآنِ عَلي سائِرِالکَلامِ  کَفَضلِ اللهِ عَلي خَلقِهِ» برتري قرآن بر ساير سخنان، همانند برتري خداوند است بر بندگانش. (جامع الاخبار/ 47)

آغاز صفحه 139 قرآن درباره يهودياني است که آيات خدا را در لوح‌هايي نوشته بودند و آياتي که به نفعشان بود را تبليغ مي‌کردند و آياتي که به ضررشان بود را مخفي نگه مي‌داشتند.

يهوديان در جهت انکار نبوت پيامبر(ص) مي‌گفتند که خدا چيزي بر کسي نازل نکرده است. يعني آنها وقتي منافعشان را در خطر ديدند، نزول تورات را هم تکذيب کردند.

در ادامه خدا قرآن کريم را تصديق کننده کتاب‌هاي آسماني پيش از قرآن معرفي مي‌کند و خطاب به مي‌فرمايد که اين قرآن براي اين نازل شد که مردم را از آن بيم دهي‌.

سپس کسي که به خدا دروغ ببندد را ستمکار معرفي مي‌کند. اين آيه زماني نازل شد که شخصي به نام عبدالله بن سعد پس از اينکه از سوي پيامبر(ص) ترد شد ادعا کرد که مي‌تواند آياتي مانند قرآن بياورد.

تنهايي در قيامت محور ادامه آيات اين صفحه است، خدا مي‌فرمايد که هرکس که به قيامت وارد مي‌شود تنها و مجرد است و تنها اعمالش همراه اوست. خدا در اين آيه مردم را بيم مي‌دهد که آنچه در دنيا به شما عنايت کرديم را براي آخرت خود بکار گيريد.

در ادامه تلاوت ترتيل صفحه 139 قرآن کريم شامل آيات 91 تا 94 سوره مبارکه انعام با صداي منشاوي تقديم مي‌شود.