سند تاريخي حاکميت ايران بر جزاير سه‌گانه

ايران زماني حق حاکميت جزاير سه‌گانه را داشت که شيخ‌نشين‌هاي عربي و امارات متحده حتي وجود خارجي نداشتند. اين مسئله بار‌ها در اسناد و گزارشات انگليسي و روسي نيز تاکيد شده است. به طور مثال سر دنيس رايت سفيرکبير بريتانيا در تهران طي دهه‌هاي 1330 تا 1350 خورشيدي، در تاييد مالکيت ايران بر جزاير سه‌گانه و تابعيت ايراني شيوخ قاسمي لنگه در خاطراتش مي‌نويسد: «از سال‌هاي 1880 بر سر مالکيت چهار جزيره‌ي کوچک ميان ايران و انگليس اختلافات مکرري بروز کرد.

اين جزاير عبارت بودند از تنب بزرگ و کوچک، سيري و ابوموسي که همه در اطراف تگه‌ي هرمز حد فاصل دو ساحل خليج‌فارس قرار داشتند. از زماني که شيوخ قاسمي به عنوان حکام بندر لنگه به ايران خراج مي‌دادند، در مورد اين جزاير مشاجره‌اي نداشتند و به طور کلي متعلق به ايران تلقي مي‌شدند؛ ولي به دنبال کشمکش و کشتار در ميان قبيله‌ي قاسمي و تعيين حاکم ايراني براي بندر لنگه، شيوخ عرب از آن سوي ساحل سر برداشتند و انگلستان هم از ادعاهاي‌شان پشتيباني کرد که اين جزاير سرزمين پدرشان است و حاکميت آنها اينک بر عهده‌ي شيوخ قاسمي راس‌الخيمه و شارجه است؛ آنها چنين نتيجه گرفتند که اعمال حق حاکميت از طرف حاکم لنگه بر آنها، نه از حقوق حکومتي او به عنوان حاکم لنگه، بلکه در مقام شيخ قاسمي بوده است. از نظر ايرانيان، ساکنان جزيره ولو اين‌که عرب بودند، حق مالکيت ايران را با پرداخت ماليات تاييد مي‌کردند و آن‌چه روزي مال ايرانيان بوده، نمي‌توانست ناگهان مال اعراب شود.»

در تمام نقشه‌هاي موجود تا پيش از سال 1898 م، اين جزاير جزئي از قلمروي ايران هستند. حتي در نقشه‌اي که در کتاب «ايران و قضيه ايران» لرد کرزن در سال 1892 م از سوي انجمن سلطنتي جغرفياي بريتانيا منتشر کرده، اين جزاير جزئي از قلمروي ايران محسوب شده‌اند. نقشه‌هايي نيز از طرف دولت روسيه تزاري و دولت اتحاد جماهير شوروي تهيه شده است.

ايران در شوراي امنيت سال 1971، براي اثبات حق حاکميت خويش بر جزاير، نقشه‌اي از خليج‌فارس را که در سال 1967، به مناسبت پنجاهمين سال انقلاب اکتبر در شوروي چاپ شده است، انتشار داد. در اين نقشه که به عنوان سند حقانيت ايران در سازمان ملل توزيع گرديد، نقشه‌هاي جزاير تنگه‌ي هرمز به نام است.

در اطلس يادبود پنجاهمين سالگرد انقلاب اکتبر که در سال 1967 از طرف شوروي انتشار يافته جزاير ابوموسي، تنب بزرگ و تنب کوچک، به رنگ قلمروي ايران در نقشه‌ي خليج‌فارس مشخص شده‌اند و زير نام هر جزيره، تعلق آن به ايران در پرانتز ذکر شده است. اين نقشه در روزنامه‌ي اطلاعات روز دوشنبه 22 آذر 1350 منتشر شده است.