ريخت‌وپاش‌ خودروسازان در واليبال

به گزارش فارس، واليبال ايران امسال براي چهارمين بار در اين رقابت‌ها ميزبان بود. کشورمان در سال 2002 براي نخستين بار ميزبان اين رقابت‌ها شد و در سال‌هاي 2004 و 2013 نيز ميزباني به ايران رسيد، اما امسال شرايط کمي متفاوت‌تر از ادوار گذشته بود. تيم پيکان که با هفت قهرماني، دو نايب قهرماني و دو نشان برنز پرافتخارترين باشگاه آسيا در اين رقابت‌ها بود با فدراسيون واليبال وارد مذاکره شد و توانست ميزباني را به نام خود ثبت کند.

در پايان اين رقابت‌ها امير عطابخش، مديرعامل وقت باشگاه پيکان در اظهارنظري مدعي شد که «مسابقات جام باشگاه‌هاي واليبال آسيا را برگزار کرديم و حدود 10 ميليارد تومان درآمدزايي داشتيم. چطور مي‌شود يک فصل ليگ برتر فوتبال براي ما حدود پنج ميليارد درآمد داشته باشد؟ درحالي که بخش اعظمي از همين پول هم به حساب‌هاي في‌مابين مي‌رود.»

پيکان تصميم داشت تا در اين تورنمنت تيمي تا دندان مسلح را روانه مسابقات کند که بدون دغدغه مدال طلا را به دست بياورد؛ در همين راستا ستاره‌هايي همچون سعيد معروف، سيد محمد موسوي، نيمير عبدالعزيز و اروين انگاپت به جمع خودروسازان اضافه شدند. نه تنها در اين مسير هرگز دليل اين همه ريخت و پاش براي رسيدن به يک عنوان قهرماني مشخص نشد، بلکه مسئولان باشگاه مدعي شدند که درآمدزايي خوبي هم در اين پيکارها داشتند.

خودروسازان بعدها مدعي شدند که هزينه جذب اين بازيکنان بالا نبوده و به واسطه قراردادهاي خواهرخواندگي با کمترين هزينه اين ستاره‌ها را جذب کرده‌اند، اما سوال اينجاست که چرا هيچوقت سندي از امضاي اين تفاهم‌نامه‌ها منتشر نشد؟ سوال مهمتر اينکه چرا امير عطابخش مدتي بعد از سمت خود کنار گذاشته شد؟ آيا مديران جديد باشگاه اسناد مالي مربوط به آن دوران را به دقت بررسي کرده‌اند؟

موضوعي که اين روزها بيش از همه به چشم مي‌آيد و صداي اعتراض اهالي واليبال را در آورده است، اين است که چرا خودروسازان هنوز بدهي‌هاي خود بعد از آن مسابقات را پرداخت نکرده‌اند؟ مگر آقايان مدعي نبودند که ميلياردها تومان درآمدزايي داشتند؟ شنيده‌ها حاکي از آن است که باشگاه پيکان بدهي‌اش به شرکت‌ها را حدود 2 ماه بعد از پايان مسابقات پرداخت کرد. همان مديراني که با رفتارهاي پوپوليستي به دنبال امضاي تفاهم‌نامه‌هاي تخيلي بودند هنوز بدهي خود به مسئولان برگزار کننده و عوامل اجرايي را پرداختنکرده‌اند.

در همين راستا گفته مي‌شود که پيکان يک چک ضمانت هم به فدراسيون واليبال داده که هنوز بعد از گذشت چند ماه پاس نشده و عوامل اجرايي که براي هرچه بهتر برگزار شدن اين مسابقات شب و روز نداشتند که نام و پرچم ايران بالا باشد هنوز دستمزدهاي اندک خود را دريافت نکرده‌اند. فدراسيون واليبال تاکنون با رافت و رحمت به اين موضوع نگاه کرده است و اگر قرار بود اقدامات قضايي صورت بگيرد مشخص نبود چه اتفاقاتي در پيکان مي‌افتاد!

نکته عجيب ماجرا هم اينجاست که آقايان دست از ريخت و پاش‌هاي خود برنداشتند و براي جام باشگاه‌هاي جهان که در آنجا هيچ نتيجه درخوري هم به دست نياوردند هم هزينه‌هاي زيادي صرف کردند. آقايان غير از جذب امين اسماعيل‌نژاد با رافاو فارينا، بازيکن 28 ساله و پيشين تيم‌هاي لوبين و رادوم در ليگ برتر واليبال لهستان هم وارد مذاکره شدند و او را هم به خدمت گرفتند، اما شاهکارهاي مديريتي موجب شد تا اين بازيکن نتواند جواز همراهي خودروسازان در جام باشگاه‌هاي جهان را بگيرد و حالا فقط در ليگ برتر براي آنها بازي مي‌کند.

شايد بد نباشد پيکاني‌ها دست از ريخت و پاش‌هاي خود برداشته و هرچه زودتر بدهي‌هاي خود را پرداخت کنند. از گوشه و کنار شنيده مي‌شود که برخي ديگر از تيم‌هاي اين باشگاه هم شرايط خوبي ندارند و برخي بازيکنان حتي از نداشتن لباس تمرين و مسابقه ايده‌آل گلايه مي‌کنند.