دو نسخة ائمه براي دهة اول ذي الحجه

درفضيلت اين ماه همين بس که خداوند دو عيد بزرگ مسلمانان يعني عيد قربان و عيد غدير را در آن قرار داده است، مضاف بر اينکه ماجراي مباهله در اين ماه قرار دارد.

از مشهورات روايي است که دهة اول ذي‌الحجه جايگاه ويژه‌اي نزد خداوند دارد، به طوري که اين دهه را دهة تزکيه ناميده‌اند. رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود  «مَا مِنْ أَيامٍ أَزکَي عِندَ الله تعالي وَ لاَ أعظَمَ أجراً مِن [في‏] خَيرٍ مِنْ عَشْرَ اْلأضْحَي»؛ يعني هيچ روزي نزد خداوند متعال پاکيزه‌تر و پر اجرتر از 10 روز اضحي نيست. از اين جهت، ائمه عليهم‌السلام نسبت به پاسداشت اين 10 روز تلاش فراوان داشتند و شيعيان خويش را دعوت به انجام اعمال و آداب خاصِ اين ايام مي‌کردند.

1. نماز

از جمله آداب دهة اول ذي‌الحجه دو رکعت نمازي است که بين دو نماز مغرب و عشاء خوانده مي‌شود؛ به اين صورت که در هر رکعت آن سوره «فاتحة الکتاب» و «اخلاص» خوانده و بعد اين آيه قرائت شود «وَ واعَدْنا مُوسى‌ ثَلاثينَ لَيْلَةً وَ أَتْمَمْناها بِعَشْرٍ فَتَمَّ ميقاتُ رَبِّهِ أَرْبَعينَ لَيْلَةً وَ قالَ مُوسى‌ لِأَخيهِ هارُونَ اخْلُفْني‌ في‌ قَوْمي‌ وَ أَصْلِحْ وَ لا تَتَّبِعْ سَبيلَ الْمُفْسِدين‌.» امام صادق عليه السلام مي‌فرمايد: پدرم به من فرمود: پسرم، در دهه نخست از ماه ذي‌الحجّه، هر شب ميان نماز مغرب و عشا اين دو رکعت نماز را ترک مکن (اقبال، صفحه 317)

2. روزه

روزه‌داري از جمله مستحبات مهم اين دهه است، به ويژه روز اول ماه که اهل بيت عليهم‌السلام آن را معادل با ثواب هشتاد ماه روزه‌داري (به اندازة عمر انسان) بر شمرده‌اند؛ امام کاظم عليه‌السلام دربارة فضيلت روز اول ماه رمضان مي‌فرمايد «مَنْ صَامَ أَوَّلَ يَوْمٍ مِنْ ذِي‌الْحِجَّةِ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ صَوْمَ ثَمَانِينَ شَهْراً.» يعني هرکه در روز اول ذي‌الحجه روزه بگيرد، خداوند ثواب هشتاد ماه روزه را براي او درج مي‌کند.

از جمع‌بندي آنچه درباره ماه ذي‌الحجه مطرح شده، در مي‌يابيم که خداوند اين ماه را فرصتي جهت تزکيه براي ورود به حريم خود و اهل بيت عليهم‌السلام قرار داده است؛ پيوستگي دهة اول ذي‌الحجه
به عنوان دهة «تزکيه» با عيد غدير يا عيد ولايت دليلي بر اين مطلب است. اگر غير از اين منظر باشد، تفاوتي بين عمل شيعه با ساير مذاهب اسلامي از جهت کيفيت و جنس عمل نيست.