دستمزدهاي نجومي به فوتباليستها با چه منطقي؟

خيلي از بزرگان فوتبال ايران رؤياي پوشيدن پيراهن آبي و قرمز را داشتند و با همين رؤيا هم به فوتبالشان پايان دادند و هيچگاه به اين دو لباس بزرگ نرسيدند؛ بنابراين پروين حق داشت که وقتي بازيکني سراغش مي‌رفت و مدعي پوشيدن پيراهن پرسپوليس مي‌شد چنين بگويد.

حالا، اما چرخ زمانه چرخيده و چرخيده تا به امروز رسيده، امروزي که دلال‌ها مشخص مي‌کنند کدام بازيکن لياقتش پوشيدن پيراهن آبي يا قرمز است. يعقوب براجعه گناهي ندارد که از پرسپوليس بخواهد قراردادش را 20 برابر کند. طبيعي است، وقتي مي‌بيند دلال‌ها يکي از هم‌سن و سالان او را اول فرستادند روسيه و بعد به اسم فوق‌ستاره فقط 2 ميليون يورو بابت رضايتنامه‌اش گرفتند و با قراردادي آنچناني به تيم رقيب چپاندند، بايد هم پيش خودش بگويد من که همين حالا بازيکن پرسپوليس هستم، چرا بايد فقط يک ميليارد بگيرم؟ چرا 20 ميليارد نه!

امروز مي‌توان خيلي راحت چوب برداشت و بر سر بازيکن جوان پرسپوليس کوبيد و گفت: «هنوز غوره نشده مويز شده‌اي». مي‌توان او را کوبيد و به کناري انداخت که تازه اول راه هستي و اين همه ادعا براي چيست. البته بايد امثال براجعه را درست تربيت کرد تا اول تبديل به بازيکن بزرگ شوند و بعد ادعاي بزرگي داشته باشند. بايد آنها را طوري تربيت کرد که فقط با انجام چند بازي صرفاً خوب و نه عالي خود را اينگونه گم نکنند، اما اين وسط يکي بايد پيدا شود و از مسئولان فوتبال بپرسد پس اين سقف قراردادي که مشخص کرديد کجاست؟ اصلاً سقفي هست يا اينکه اينقدر بلند گرفته‌ايد که همه زير آن جا شوند!

نکته اينجاست که آقايان مسئول فوتبال قانون مي‌گذارند، اما آن را درست اجرا نمي‌کنند يا اينکه اينقدر تبصره و راه فرار مي‌گذارند که تيم‌هاي دردانه با دلال‌هاي اطرافشان مي‌توانند هر طور که مي‌خواهند از جيب مردم خرج کنند و به کسي هم برنخورد، والا چطور ممکن است يک باشگاه طي چند هفته با چند بازيکن خارجي قرارداد‌هاي چندده ميلياردي امضا کند و هنوز هم جا داشته باشد و سقف قرارداد را هم رعايت کرده باشد!

اين يعني اينکه يک جاي کار مي‌لنگد. البته در اين ميان نبايد از تخلفات گسترده مديران باشگاه‌ها هم به‌سادگي گذشت. مديراني که براي خودنمايي و نشان دادن اينکه کار مي‌کنند بدون هيچ ترسي صرفاً قرارداد مي‌بندند تا مثلاً در مقابل رقبا کم نياورند. مديراني که با خيال راحت و بدون ترس از پاسخگويي بيت‌المال و پول مردم را به هدر مي‌دهند و بعد هم با خيال راحت مي‌روند و از بيرون به تماشاي افتضاحشان مي‌نشينند. در چنين فضايي است که بازيکن جوان به خودش اجازه مي‌دهد از باشگاهي بزرگ توقع زيادي داشته باشد، در حالي که به قول معروف بايد از خدايش باشد که براي تيمي بزرگ بازي کند، ولي خب وقتي همه چيز به‌هم مي‌ريزد و ديگر معيار و متر و سنجش همه چيز پول مي‌شود، آن‌وقت است که يکي مثل يعقوب براجعه «مويز» نشده جلوي پرسپوليس قدعلم مي‌کند که بله بايد قرارداد من را 20 برابر کنيد. بازيکن جوان بايد درست تربيت شود و در مسير درست قرارگيرد، اما وقتي اصل فوتبال از مسير درست منحرف شده، چطور مي‌توان توقع داشت بازيکن جوانش در مسير درست حرکت کند.

منبع: روزنامه جوان