خاک پاي شهدا تاج شرف خواهد شد

تر شد از موج خبر، چشم همه، ساحل‌ها

حبس هرگز نشود کشتي خون، در گِل‌ها

سر به‌دارند در اين قافله، دريادل‌ها...!

ناله را وقت، فراخ است! به خود برگرديم!

باز تنهاست «محمد»... به اُحُد برگرديم!

گر به دندان سعودي، جگر آيد، بهتر!

بالش نيزه اگر زير سر آيد، بهتر!

رجز از سينه صدچاک برآيد، بهتر!

دار بر دوش، کِشد پشت سرش حيرت را

معني تازه دهد شيخ نمر، غيرت را

آه، اي شيخ! زمان را سپسي داده خدا

از شهادت، به تو تازه‌نفسي داده خدا

مرگ نمرود به دست مگسي داده خدا

شفق قتل تو گويد ز شبِ صدها ايل

مي‌چکد خون تو از کنج لب اسرائيل

رعد و برقيم و جنون‌باور و مرگ‌آگاهيم

امت واحده و قوم شهادت‌خواهيم

سني و شيعه، نمک‌خورده روح‌اللهيم

سر به‌داري، نمک سفره بيداري شد

خون زهراست که در رگ‌رگ ما جاري شد

خون مظلوم، «گواه» است! شهادت، اين است!

حج ما، بر سرِ نيزه است، عبادت، اين است!

بکُشيد امت حق را که سعادت، اين است!

خاک پاي شهدا، تاج شرف خواهد شد

برکت خون «نمر»، مکه، نجف خواهد شد

وقت آن است حجاز از جگرش آه کشد

از قطيف، آه کشد! تا به يمن راه کشد

يوسف فاطمه، بيرون ز دل چاه کشد

سني و شيعه، کند آنچه دل احمد خواست

«امت واحده از شرق به پا خواهد خاست»

از يمن تا به منا، خاک سياهيد شما!

انتقام، آتش غيرت شده! «کاهيد» شما!

«کدخدا»، چاهکن است و تهِ چاهيد شما!

سني و شيعه، به تکفير، حريفيم همه

از يمن تا به دمشق، اهل قطيفيم همه