توزيع ناعادلانه پزشکان متخصص

به گزارش جام جم، از سوي ديگر آنها براي جبران وضعيت درآمدي خود راهي شهرهاي بزرگ ايران شده‌ و به نوعي بيماران مجبورند براي برخورداري از خدمات آنها بار سفر ببندند. در نگاهي کلي، وضعيت پزشکان در ايران به لحاظ کميتي طي چهار دهه گذشته شکلي صعودي داشته است. داده‌هاي منتشرشده از سوي سازمان نظام‌پزشکي نشان مي‌دهد که جمعيت پزشکان پس از انقلاب رشد چشمگيري داشته است.

تعداد پزشکان عضو سازمان نظام پزشکي از حدود 15 هزار نفر در سال 1365 به حدود 148 هزار نفر در سال 1400 رسيده است. اين آمار به اين معناست که در سال 1365 به ازاي هر 3393 نفر، يک پزشک در ايران بوده در صورتي که در سال 1400 به ازاي هر 568 نفر، يک پزشک طبابت مي‌کرده است. البته آمار استاني تعداد کادر درماني، نشان‌دهنده توزيع نامتوازن آنها در استان‌هاي گوناگون است.

با وجود آن‌که استان‌هاي مرکزي مانند تهران و اصفهان داراي بيشترين ميزان پزشکان، ماماها و دندانپزشکان در کشور هستند، استان‌هاي حاشيه‌اي مانند سيستان و بلوچستان، هرمزگان، کردستان و آذربايجان‌غربي نسبت به ديگر استان‌ها دچار محروميت هستند. اين وضعيت مي‌تواند سبب افزايش آسيب‌هاي ناشي از عدم دسترسي به امکانات درماني کافي در استان‌هاي محروم شود و از سوي ديگر، تمرکز امکانات در شهرهاي مرکزي، کيفيت خدمت‌رساني به تمام گروه‌ها و مناطق را کاهش مي‌دهد.

در همه اين سال‌ها هشدارها به‌واسطه کمبود پزشک عمومي در ايران بسيار بوده، آن‌قدر که شوراي انقلاب فرهنگي قانوني وضع کرد که ظرفيت آموزش پزشک هر سال به صورت پلکاني 15 درصد افزايش يابد اما آنچه بيشتر از اين کمبود پزشک هشدارآميز به نظر مي‌آيد، تجمع پزشکان در شهرهاي بزرگ و خالي‌ماندن شهرهاي ديگر از حضور و خدمات پزشکان متخصص و عمومي است.