اين زن کيست؟

پاييز بودن، برگ‌هاي زرد مي‌خواهد

باران سرودن، اشک‌هاي سرد مي‌خواهد

از درد گفتن، يک دل پر درد مي‌خواهد

از زينب کبري نوشتن، مرد مي‌خواهد

زينب فقط درد و فقط رنج و فقط غم نيست

بانوي ما بانوي اشک و آه و ماتم نيست

از جنس ايثار و شرف، مهد شجاعت بود

معناي صبر و استقامت، کوه غيرت بود

با دست‌هاي بسته هم در اوج قدرت بود

خطبه به خطبه، پند و اندرز و نصيحت بود

تاريخ را سرشار از شور شهامت کرد

با خطبه‌هايش، زينب کبري قيامت کرد

گفتند اين زن کيست؟ حيدروار مي‌ماند

در خطبه خواني چون علي قهار مي‌ماند

وقتي غضب دارد، قسيم النار مي‌ماند

مانند تيغ حيدر کرار مي‌ماند

 گفتند اين زن نيست، قرآن کريم است او

ناموس «بسم الله الرحمن الرحيم» است او

پايان کارش نيست اينجا، تازه آغاز است

از مرگ باکي نيست، وقتي بال پرواز است

يک شير در زنجير هم باشد، سرافراز است

پروندة کرب و بلا امروز اگر باز است

از علم و آگاهي و بيداري زينب‌هاست

اسلام مديون فداکاري زينب‌هاست

زينب قرارش رفت، اما باورش هرگز

دار و ندارش رفت، اما معجرش هرگز

يعني نخواهد رفت معجر از سرش هرگز

آري برادر رفت، اما خواهرش هرگز

ساکت نخواهد ماند و غيرت ياد خواهد داد

کاخ ستم را  خطبه‌اش بر باد خواهد داد

حالا به گرد شمع او پروانه مي‌آيند

پروانه‌ها دارند مظلومانه مي‌آيند

کوچ پرستوهاست، سمت خانه مي‌آيند

با نيمه‌اي جا مانده در ويرانه مي‌آيند

از شام دارد واژه واژه نور مي‌آيد

زنگ صداي کاروان از دور  مي آيد