انقلاب اسلامی ایران در آینه روایات (160)

علامات ظهور(8)

اول: خروج سفياني اول4)

سيدبن طاووس (1389: 144) نيز از امام صادق(ع) روايتي را به اين گونه نقل مي‌کند: براي ما در شهر بصره مصيبت بزرگي خواهد بود. اين را علي بن ابطالب(ع) فرموده است. امام داستان خروج علي بن محمد صاحب زنج و غير آن را يادآور شد و فرمود: بار ديگر پايتخت به زوراء(بغداد) برمي‌گردد و کارها به وسيله شورا انجام خواهد شد و هر کسي که براي امري غالب شد، آن را عملي خواهد نمود. در آن موقع سفياني خروج خواهد نمود و به مدت نه ماه کرسي رياست را اشغال مي‌نمايد و مردم را به بدترين عذاب‌ها معذب خواهد کرد. پس واي بر مصر و زوراء و کوفه و واسط؛ گويي من هم اکنون به شهر واسط و جريان‌هايي که در آن روي مي‌دهد، نظر مي‌کنم و مي‌بينم که خبردهنده‌اي که از خير و خوبي خبري بياورد در آنجا يافت نمي‌شود. در آن وقت است که سفياني دوم خروج مي‌کند و طعام و غذا کمياب مي‌شود و مردم دچار قحطي شده، باران کم کي‌شود. سپس مهدي موعود که پرچم را از دست عيسي بن مريم مي‌گيرد، قيام خواهد کرد.

در اين روايت، امام(ع) به قضيه‌اي اشاره دارد که در قرن سوم هجري قمري در بصره اتفاق افتاد و در آنجا انقلاب بزرگي رخ داد و صاحب زنج يعني مردي که نام او علي بن محمد بوده است، انقلاب کرد و در ظرف چند سال تسلط خود که با همراهي سياهاني که آن‌ها را به وعده‌هايي همراه خود کرده بود، اتفاق افتاد، به کشتارهايي وحشت‌ناک دست زد و هزاران مرد و زن را از دم شمشير گذراند.

امام(ع) در ادامه به انتقال مرکز حکومت به بغداد بعد از آن واقعه تاکيد مي‌کند و از اداره عراق به دست شورايي که در بغداد مستقر است، صحبت مي‌کند. از فحواي کلام امام چنين استنباط مي‌شود که دو سفياني خروج مي‌کند که يکبار در عراق و باز ديگر بر کل منطقه مسلط مي‌شود.

منبع:

  سيدبن طاووس، رضي‌الدين‌علي‌ان‌موسي(1389ق) الملاحم والفتن في ظهور الغائب المنتظر، منشورات رضي، چاپ پنجم، قم