افشاگري چيني‌ها درباره شکار اف-35 اسرائيل توسط ايران

«چريوت ژاي» سردبير دفاعي وبگاه «چاينا آکادمي» در اين باره نوشت:

در 16 ژوئن، معاون استاندار استان آذربايجان شرقي ايران اعلام کرد که يک فروند جت جنگنده اف-35 اسرائيلي بر فراز آسمان تبريز سرنگون شده است. ايران چگونه موفق به انجام اين کار شد؟ رسانه ايراني «پرس تي‌وي» جزئيات اين عمليات را گزارش داد. اگر روايت آنها دقيق باشد، تاکتيکي که ارتش ايران استفاده کرده همان تاکتيکي است که چين 63 سال پيش به طور خاص براي سرنگوني هواپيماهاي آمريکايي توسعه داد.

به گزارش پرس تي‌وي، در روز اول عمليات، اسرائيل از اف-35ها براي هدف قرار دادن رادارهاي دفاع هوايي ايران استفاده کرد. اگرچه اسرائيلي‌ها معتقد بودند که پدافند هوايي زمين‌پايه ايران را به طور کامل غيرفعال کرده‌اند، اما در واقع، بسياري از سيستم‌هاي راداري را که آنها بمباران کردند، ماکت ها و طعمه‌هايي بودند که عمدا توسط ايران براي گمراه کردن آنها نصب شده بودند - و اسرائيل را براي عمليات بعدي خود به احساس امنيت کاذب کشاندند. طي چند روز بعد، با خاطر جمع شدن اسرائيلي‌ها، سيستم‌هاي راداري پنهان ايران ناگهان فعال شدند و اف-35 ها را غافلگير کردند.

در اين مرحله، برخي ممکن است از خود بپرسند: مگر اف-35 يک جنگنده رادارگريز و غيرقابل شناسايي با رادارها نيست؟ پاسخ در درک دو مفهوم اساسي نهفته است.

اول، هواپيماهاي رادارگريز کم‌رويت هستند و اين گونه نيست که کاملا براي رادار نامرئي باشند. اين جنگنده ها ممکن است با سطح مقطع راداري بسيار کمتر از يک جنگنده در رادارها پديدار شوند. در واقع اين هواپيماها اگر به اندازه کافي نزديک شوند، يا چندين باند رادار با هم کار کنند، هنوز احتمال شناسايي و قفل کردن روي آنها وجود دارد.

به عنوان مثال، در طول بمباران يوگسلاوي سابق توسط ناتو، سيستم‌هاي راداري يوگسلاوي عمدتا براي جلوگيري از نابودي توسط موشک‌هاي ضد تشعشع آمريکايي ساکت ماندند. در عوض، آنها ناظران بصري را براي رديابي هواپيماهاي ناتو از طريق ديد مستقر کردند.

پس از شناسايي الگوهاي پرواز ناتو، تيپ 250 موشکي دفاع هوايي يوگسلاوي  يک کمين براي آنها ترتيب داد. در 27 مارس 1999، هنگامي که يک هواپيماي آمريکايي در فاصله 5 مايلي قرار گرفت، رادار خود را فعال کرده و روي هدف قفل کردند. در عرض 17 ثانيه، نيروهاي آماده شده يوگسلاوي شليک کردند و با موفقيت اولين هواپيماي رادارگريز جهان - F-117 – را سرنگون کردند.

قطعات يک فروند اف-117 سرنگون شده آمريکايي در صربستان (در مارس 1999) که هم اينک در موزه هوانوردي بلگراد به نمايش گذاشته شده است.

دوم، چه F-35 باشد و چه F-22، همه جنگنده‌هاي رادارگريز يک ويژگي مشترک دارند - قابليت‌هاي رادارگريزي آنها بسته به زاويه متفاوت است. آنها از جلو بيشترين رادارگريزي را دارند، اما طرفين و عقب آنها سطح مقطع راداري (RCS) بيشتري دارند. بنابراين، اگر نيروهاي پدافندي ايران منتظر بمانند تا F-35 از بالاي سر آنها پرواز کند و سپس رادار خود را براي قفل کردن از پهلو يا عقب روي آنها فعال کنند، احتمال موفقيت به طور قابل توجهي بيشتر خواهد بود.

اين تاکتيک کمين براي اولين بار توسط ارتش چين در سال 1962 توسعه داده شد. در آن زمان، ايالات متحده با هواپيماهاي شناسايي U-2 به تايپه کمک کرد، که در ارتفاعات بالا و فراتر از دسترس اکثر توپ‌هاي ضدهوايي پرواز مي‌کردند و اغلب به حريم هوايي سرزمين اصلي چين تجاوز مي‌کردند.

اگرچه ارتش چين برخي موشک‌هاي سطح به هوا داشت اما U-2ها به گيرنده‌هاي هشدار راداري (RWR) مجهز بودند که مي‌توانستند نوع راداري را که آنها را رديابي مي‌کند، شناسايي کنند. به محض روشن شدن رادار موشکي چين، U-2ها فورا فرار مي‌کردند.

پس از کشف اين رفتار، اپراتورهاي رادار چين شروع به رديابي U-2ها با رادارهايي کردند که در فرکانس‌هاي مختلف کار مي‌کردند. وقتي U-2ها به اندازه کافي نزديک مي‌شدند، ناگهان رادار هدايت موشک را روشن مي‌کردند و ظرف 8 ثانيه شليک مي‌کردند و به خلبانان فرصتي براي واکنش نمي‌دادند. در 9 سپتامبر 1962، چين براي اولين بار با استفاده از اين روش با موفقيت يک U-2 را سرنگون کرد. آنها بعدا اين تاکتيک را براي سرنگوني 3 فروند ديگر تکرار کردند.

منبع: عصر ايران