اجلاسي براي تضعيف ايران!

اجلاس تغييرات اقليمي که زير نظر يکي از کنوانسيون‌هاي سازمان ملل تعريف مي‌شود، قرار است از 21 آبان تا 2 آذر در باکو، پايتخت جمهوري آذربايجان برگزار گردد. در اين روزها خبرهايي به گوش مي‌رسد که قرار است هياتي ايراني به سرپرستي رئيس‌جمهور در اين اجلاس شرکت کنند.

به نظر مي‌رسد اين اجلاس که با نام «کاپ 29» شناخته مي‌شود، در شرايط فعلي ويژگي‌هايي دارد که در راستاي منافع ملي ايران نباشد و قاعدتا منطق بر اين حکم مي‌کند که هيات ايراني در آن شرکت نکند؛ چه رسد به آن‌که شخص رئيس‌جمهور در آن حاضر شود. اگرچه اين اجلاس ذيل يکي از کنوانسيون‌هاي سازمان ملل است؛ اما با اين حال کشور ميزبان در چنين اجلاسي نقش مهمي دارد.

1. مسئله اول، مواضع جمهوري آذربايجان در چند سال اخير عليه منافع ايران است. در موضوع درگيري ميان آذربايجان و ارمنستان بر سر کريدور زنگزور، آذربايجان تهديدي براي تغيير در مرزهاي منطقه و ايران به شمار مي‌رود. اگرچه اين کشور نتوانست و نمي‌تواند تهديدي عليه مرز ايران عملي کند؛ اما صرف آنکه خود را در جايگاه تهديد براي اين موضوعات قرار داده، مسئله‌ساز است. برخي از منافع ملي، مهم و برخي راهبردي هستند. اما برخي ديگر از منافع ملي، در دسته «منافع حياتي» قرار دارد. تهديدهاي باکو(هرچند ضعيف) در موضوع منافع حياتي ايران قرار داشت.

2. مسئله دوم اين است که رژيم صهيونيستي، همواره دشمن حياتي ايران و کشورهاي منطقه بوده و هست. در طول اين يک سال فقط جنگ علني شده؛ اما ماهيت دشمني اسرائيل، موضوعي ديرينه است. رژيم باکو حتي باوجود جنگ علني در منطقه و کشتار بيش از 52 هزار غيرنظامي در فلسطين و لبنان، بازهم به همراهي با صهيونيست‌ها ادامه مي‌دهد. نکته مهم آنکه رژيم باکو اين مواضع را به‌عنوان يک کشور اسلامي اتخاذ مي‌کند. همراهي آذربايجان با اسرائيل به‌گونه‌اي است که حتي امارات(باوجود حرکت به سمت عادي‌سازي روابط و حضور در پيمان ابراهيم)، اين‌گونه با صهيونيست‌ها همراهي ندارد.

3. نکته مهم ديگر آنکه قرار است رئيس رژيم صهيونيستي نيز در اين اجلاس حضور داشته باشد. کاپ 29 مانند مجمع عمومي سازمان ملل نيست که بتوان مرز مشخصي با رژيم صهيونيستي کشيد. حضور در اين اجلاس به معني حضور در کنار رئيس باند جنايتکار صهيونيست‌هاست.

4. جداي از موضوعات سياسي بيان شده، به نظر مي‌رسد اصل اجلاس کاپ 29 خلاف منافع ملي ايران باشد. اجلاس کاپ شامل چند نشست مي‌شود. يکي از آن‌ها «کنوانسيون چارچوب سازمان ملل متحد درباره تغيير اقليم» (UNFCCC) است. از ميان ديگر موضوعات مطرح در اين اجلاس، بايد به پيمان پاريس اشاره کرد. پيمان پاريس در سال 2016 باهدف کاهش گرمايش زمين و گازهاي گلخانه‌اي امضا شد که ايران نيز در زمان دولت روحاني از همان ابتدا به آن پيوست.

باوجود عمر کوتاه اين توافق، 2 موضوع در آن مشخص گشت. اول آنکه در کنترل گازهاي گلخانه‌اي ناتوان است و دوم آنکه توافقات حاصله بيش از آنکه کشورهاي توسعه‌يافته را به‌عنوان عامل اصلي توليد گازهاي گلخانه‌اي محدود کند، به ضرر کشورهاي در حال توسعه است.

در حالي که انتظار مي‌رفت اين توافق‌نامه مانند پيمان کيوتو، کشورهاي توسعه‌يافته را خطاب قرار دهد؛ اما تمرکز ويژه‌اي بر کشورهاي در حال توسعه دارد.

آمريکا باوجود آنکه کشوري توسعه‌يافته است؛ اين توافق را مانعي براي پيشرفت خود دانست و از آن خارج شد. ترامپ دليل خروج از توافق پاريس را اين‌گونه عنوان کرد: «اين توافقنامه اقتصاد آمريکا را تضعيف کرده و يک ضرر دائمي براي اين کشور خواهد بود.»

بررسي کامل توافق پاريس، مجال ديگري را مي‌طلبد. اما قدر مسلم، اين است که بخشي از کارشناسان اين توافق را سدي براي مسير توسعه ايران مي‌دانند. بر اساس آمارها، کاهش 12 درصدي گازهاي گلخانه‌اي که از تعهدات ايران در زمان روحاني بود، منجر به کوچک شدن 7 درصدي اقتصاد کشور مي‌شود و هزينه 52 ميليارد دلاري لازم دارد.

توافق پاريس را به‌نوعي مي‌توان «برجام صنعتي» دانست. ويژگي ذاتي برجام اين است: «گرفتن دستاوردهاي ايران بدون هيچ منافعي.» توافق پاريس هم براي ايران، جداي از هزينه‌هاي بالا، بدون منافع ملموس براي کشورمان، محدوديت‌هاي صنعتي به همراه دارد.

* علي رضايي

منبع: خبرگزاري فارس