شعر از حسين صادقيان
کپی آدرس
اشتراک گذاری در فیس بوک
اشتراک گذاری در تویتر
پست الکترونیک
اشتراک گذاری در لینکداین
اشتراک گذاری در واتساپ
شما رفتيد و ناگاهان، بلنداي شرف گم شد!
رد پاي شما، از برف غفلت، يک طرف گم شد!
به باد هرزه گردي، شد برهنه غنچه در گلشن!
گل شرم و نجابت، لابلاي هر علف گم شد!
صداي خونتان را، نسل خود گمکردگان نشنيد!
صدا در نابجاي نغمة گيتار و دف گم شد!
پس از دور شمايان، باب شد پرواز سوي پوچ!
طلب از سوي خاک کربلا، مثل نجف گم شد!
چه شد که رهروان، از نيمه راه عشق برگشتند؟!
گذار جاده، خالي ماند و باروي هدف گم شد؟!
زلال آب دريا را چه شد در دامن ساحل؟!
که مرواريد پنهان در صدف، در لاي کف گم شد؟!
دريغ از آن سبکبالي که پر، در اوجها مي زد!
ولي در مه زد و در توده ابر اسف گم شد!
شما رفتيد و با کوچ شما، زيبا پرستوها!...
به زير آسمان شهر دل، شور و شعف گم شد!
کپی آدرس
اشتراک گذاری در فیس بوک
اشتراک گذاری در تویتر
پست الکترونیک
اشتراک گذاری در لینکداین
اشتراک گذاری در واتساپ
بخش خبری آذربایجان
اظهار نظر 0
روزنامه به دیدگاه شما نیازمند است،از نظراتتون روی موضوعات پیشوازی خواهیم کرد.