قمر برج عشق

اي نفس روح نواز سحر

نام تو آغاز غزلهاي تر

اي قمر گنبد ميناي عشق

عشق ز تو کرده تمناي عشق

اي قمر برج ادب در زمين

ماه قبيله يل ام البنين

مه که بود مست مي جام تو

شهره ي عالم شده از نام تو

بدرتمام آينه ي روي تو

يا که هلالش خم ابروي تو

آمدي و عشق پر آوازه شد

عالم هستي نفسش تازه شد

آمدي ومظهر غيرت شدي

جلوه ي زيباي ارادت شدي

آمدي اي رونق بازار دل

تاکه به سامان برسدکار دل

پنجره اي رو به جهان باز شد

با قلم صنع حق اعجاز شد

نام بلندت که پرآوازه هست

هرچه زعمرش گذرد تازه هست

پرده بر افتاد چو از روي تو

گشت عيان چهره ي دلجوي تو

پشت سرت خواندملک»ان يکاد»

دور زتو چشم بد و بد نهاد

اي درحاجات بلا ديدگان

کعبه ي عرفان خدا ديدگان

اي شرف الناس سلام عليک

حضرت عباس سلام عليک

ماهي وبرظلمت شب غالبي

جان علي بن ابيطالبي

دين خدارا به دم حيدري

دست زجان شسته ترين ياوري

حمزه تويي جعفرطيار تو

آينه ي حيدر کرار تو

اي قد وبالاي تو زيباترين

وي دل شيداي تو درياترين

غيرتيان عبد مرام تواند

دلشدگان جمله غلام تواند

اين سخنم نيست زباب گزاف

در دل آن معرکه روز مصاف

نور خداي ازلي با تو بود

قدرت بازوي علي باتو بود

آمدنت شادترين لحظه هاست

رفتنت اما غم بي انتهاست

آب حياتي و ولي تشنه لب

بر لب درياي فرات از ادب

رفتي و با آب حيات آمدي

تشنه ز درياي فرات آمدي

در ره معشوق چه‌ها داده اي

تا به جهان درس وفا داده اي

مرثيه خوان کرده غمت آب را

برده زچشمان فلک خواب را

تا به کفَت پرچم اسلام بود

اهل حرم فارغ از آلام بود

بودن تو روز بلا مثل رود

غم ز دل زاده ي زهرا زدود

اي گل زيباي بهشت علي

اي که سرشت تو سرشت علي

برلب من عقده اي ازشرم بود

لطف شما قفل زبانم گشود

نام تو آمد، گل طبعم شکفت

گرد غم ازخاطر آزرده رفت

دم به دم و در همه دم گفته ام

هرچه بگويم ز تو کم گفته ام

گرچه سيه رويم و ناقابلم

برسر خوان کرمت سائلم

روي سياه من و احسان تو

دست من و لطف فراوان تو

مدح ابالفضل کجا من کجا؟

شعرکجا و من الکن کجا؟

شعر اگر غرق پريشاني است

نقص ز انديشه‌ي « آساني» است