علت افزايش سن ازدواج چيست؟

عليرضا لاور کارشناس خانواده و مدرس دانشگاه با تاکيد بر اينکه در تحليل ازدواج شاخص‌هاي متعددي داريم گفت: شاخص عموميت ازدواج، شاخص دوام زندگي در موضوع طلاق و شاخص سن ازدواج از جمله شاخص‌هاي مهم حوزه خانواده است.

وي در ادامه به تعريف هر کدام از اين شاخص‌ها پرداخت و بيان کرد: شاخص دوام زندگي يعني زندگي مشترک کساني که ازدواج مي‌کند، چقدر دوام دارد. اين يک شاخص ارزشمند براي تحليل در حوزه جامعه‌شناسي است. يعني ممکن است شما در جامعه‌اي زندگي کنيد که ازدواج کم ولي دوام زندگي در آن بالا است. يعني در چنين جامعه لزوماً ازدواج کم خيلي مسئله نيست و اگر عدد آن را تقسيم بر طلاق کنيم موضوعيت ندارد چون شاخص دوام زندگي داراي اهميت خواهد بود. عموميت ازدواج يعني خواستار ازدواج بودن مردم، در سال 70 حدود 98.2 درصد بوده است. در سال 1400 به 96.2 درصد رسيده است

لاور افزود: بحث عموميت ازدواج هم يعني اساساً چقدر ميل و رغبت براي اين امر وجود دارد. مطالعات نشان مي‌دهد که عموميت ازدواج يعني خواستار ازدواج بودن مردم، در سال 70 حدود 98.2 درصد بوده است. در سال 1400 به 96.2 درصد رسيده است. يعني از هر 100 نفر مجرد در سال 70، حدود 98 نفر خواستار ازدواج بودند و دو نفر مي‌گفتند ما اصلاً نمي‌خواهيم ازدواج کنيم. ولي در سال 1400 از هر 100 مجرد 96 نفر خواستار ازدواج بوده‌اند. در اينجا تعداد کساني که نمي‌خواستند ازدواج کنند دو رصد بوده و به 4 درصد رسيده است. يعني در گذشته دو درصد از افراد نمي‌خواستند ازدواج کنند امروز اين عدد به 4 درصد رسيده است.

افزايش 200 درصدي يا دو درصد بيشتر؟

وي با تاکيد بر اينکه برخي از رسانه‌ها همين عدد را به گونه متفاوتي تيتر مي‌زنند بيان کرد: اينکه خبرنگار يا يک خبرگزاري تيتر بزند افزايش 200 درصدي و دو برابري کساني که قصد ازدواج ندارند يک معنا دارد. اينکه بگوييم قبلاً دو درصد نمي‌خواستند ازدواج کنند، الان چهار درصد نمي‌خواهند ازدواج کنند معناي ديگري دارد و اين تفاوت در اين حوزه اهميت خاصي دارد. در واقع با آمار بازي مي‌شود و مضمون ديگري به مخاطب القا مي‌شود.

اين کارشناس حوزه خانواده بيان کرد: مسئله‌اي که خيلي مهم اين است که 96 درصد از جوانان مي‌گويند ما مي‌خوايم ازدواج کنيم و کلاً 4 درصد مي‌گويند مطلقاً نمي‌خواهيم ازدواج کنيم. قطعاً واضح است که ما يک چالش در حوزه ازدواج داريم اما چالش اصلي ما اين موضوع نيست.

مسئله اصلي ما افزايش ميانگين سن ازدواج است

وي در ادامه با بيان برخي از آمارها اظهار کرد: آمارها نشان مي‌دهد که مسئله اصلي در اين حوزه افزايش ميانگين سن ازدواج است. ميانگين سن ازدواج زنان در سال 1370 حدود 21 سال بوده و امروز به 24 سال رسيده است.

همچنين ميانگين سن ازدواج مردان در سال 1370 حدود 24 سال بوده که امروز تا 29 سال افزايش يافته است. بنابراين بايد عموميت ازدواج را در نسبت با افزايش سن ازدواج در نظر بگيريم. يعني 30 سال پيش به واسطه کنش‌هاي اجتماعي و مدل زيست اقتصادي مردم افراد در سنين پايين‌تر تصميم به ازدواج مي‌گرفتند. 30 سال پيش به واسطه کنش‌هاي اجتماعي و مدل زيست اقتصادي مردم افراد در سنين پايين‌تر تصميم به ازدواج مي‌گرفتند

وي در خصوص مدل زيست اقتصادي مردم در دهه 70 بيان کرد: من نمي‌گويم که معيشت بهتر شده يا بدتر شده است. اما همه مي‌دانيم فارغ از قدرت اقتصادي مردم مدل زيست اقتصادي در دهه 70 با امروز تفاوت داشت. افزايش سن ازدواج قطعي است و اين را همه آمارها نشان مي‌دهد. از طرفي شاخص مسکن در سال 1370 حدود 12 سال بود. يعني فردي مي‌توانست با 12 سال کار خانه بخرد. اما در سال 1400 شاخص تأمين مسکن به 37 سال رسيده است. يعني 7 سال بعد از بازنشستگي شايد بتواند خانه بخرد. همين يک شاخص بر افزايش سن ازدواج اثر زيادي دارد.

لاور در ادامه بيان کرد: بنابراين وقتي ما در حوزه ازدواج تحليلي ارائه مي‌کنيم بايد شاخص آماري ازدواج و هم شاخص‌هاي مکمل را به خوبي تعيين کنيم. يعني بحث عموميت ازدواج، شاخص‌هاي تأمين مسکن و غيره را در نظر بگيريم.

اين مدرس دانشگاه با اشاره به جيگزين‌هاي ازدواج در جامعه نيز بيان کرد: وقتي الگوهاي جايگزين ازدواج در جامعه مطرح شود فرد به سمت انتخاب مي‌رود. مثلاً وقتي رسانه‌ها به همباشي ضريب مي‌دهند و از آن تصويرسازي مي‌کنند، ترويج رابطه دوست‌پسر و دوست‌دختري، الگوي سبک زندگي فرد را تغيير داده و او را در معرض انتخاب قرار مي‌دهند. وقتي الگوي تأمين نياز احساسي، عاطفي و جنسي با حداقل مسئوليت ضريب بگيرد چه کسي با عقل محاسباتي خود به سمت تأمين نياز با مسئوليت مي‌رود. ‌

منبع: مهر