رسيد ماه محرّم

نخست کرد مرا، مادر، آشناي حسين

نهاد بر لب من نام دلگشاي حسين

مصوّر است به دل نقش نام زيبايش

 به سر هواي کسي نيست جز هواي حسين

 طمع به روضه‌ي رضوان نمي برم زيراک

مرا بهشت برين است کربلاي حسين

 معطر است سراسر ديار کرب و بلا

 زعطر خون عزيزان جانفداي حسين

 به ريزه خواري خوان کرامتش نازم

 خوشم که خلق بخواند مرا گداي حسين

 رسيد ماه محرم، جهان و هرچه در اوست

 شدند غرقه ماتم در ابتلاي حسين

کليم و احمد و عيسي و نوح و ابراهيم

 کنند نوحه سرايي همه براي حسين

 فتاده پيکر هفتاد دو فدايي دين

 عَجَب جلال و صفا هست در مناي حسين

فروغ ديده‌ي ليلا به خون خود غلطيد

خميد در غم او قامت رساي حسين

 به تير و نيزه اعدا نشانه شد قاسم

 بلند شد ز ثري بر فلک نواي حسين

 جدا شد از تن عبّاس تا دو دست، گريست

 که بسته بود بر آن بازوان بقاي حسين

 نداشت دست که گيرد علم به دوش عباس

 فتاده است به درياي خون لواي حسين

 چو بر تُراب، علمدار کربلا افتاد

شکست بار دگر قامت دوتاي حسين

به حلق نازک اصغر چو بوسه زد تيري

خضاب گشت به خون چهر باصفاي حسين

دريغ آب نمودند كوفيان دغـا

بماند تشنه لبان عترت ولاي حسين

به بوسه گاه نبي تا نشست خنجر شمر

 بلند شد به سماوات ربناي حسين

به رغم نقشه‌ي شوم يزيد خون آشام

خداي عالميان داده خون بهاي حسين

زدند بر خيَم شاه کربلا آتش

 چه ها گذشت بر اطفال بينواي حسين

 محال هست که در حشر هم شود تکرار

 قيامتي که به پا شد به خيمه‌هاي حسين

نهال مکتب اسلام آبياري شد

ز خون اطهر ياران باوفاي حسين

هزار نکته بود در قيام عاشورا

يک از هزار نگفتم ز ماجراي حسين

 به راه عشق نخواهد رسيد پاي کسي

به صبح روز قيامت به گرد پاي حسين

 محرم است (مُجاهد) ز کربلا بنويس

 بنال با قلم و صفحه در عزاي حسين

 مرا کفن ز خس و خاک کربلا بکنيد

 که بويم عطر شهيدان نينواي حسين