دو سياره بيگانه در حال فروپاشي و تجزيه در برابر چشمان تلسکوپ جيمزوب

يکي از اين سيارات، که به نام K2-22b شناخته مي‌شود، سياره‌اي سنگي به اندازه نپتون است و به قدري به ستاره‌اش نزديک است که تنها در 9 ساعت يک بار مدار خود را کامل مي‌کند. دانشمندان مي‌گويند که اين سياره از دماي بسيار بالاي ستاره‌اش مي‌سوزد؛ دماي سطح اين سياره به بيش از 1,826 درجه سلسيوس(3,320 درجه فارنهايت) مي‌رسد که اين گرما نه تنها سنگ‌ها را ذوب مي‌کند، بلکه آن‌ها را بخار مي‌سازد. مشاهدات اخير از اين سياره با استفاده از تلسکوپ فضايي جيمزوب نشان داده که سنگ‌هاي بخار شده به شکل دمي شبيه به دنباله‌دار در اطراف سياره گسترش يافته‌اند.

جيسون رايت، استاد نجوم و اخترفيزيک در دانشگاه ايالتي پنسيلوانيا و يکي از نويسندگان اين مطالعه، در بيانيه‌اي گفت: «اين يک فرصت استثنايي براي درک ساختار داخلي سيارات سنگي است. ما به‌طور واقعي به درک آنچه درون اين سيارات مي‌گذرد، نزديک‌تر مي‌شويم.»، اما تنها K2-22b نيست که در حال تبخير است. تيمي ديگر از دانشمندان با استفاده از ماهواره TESS يک سياره بيگانه ديگر به نام BD+054868Ab را که به دور ستاره‌اي متفاوت مي‌چرخد، کشف کرده‌اند. اين سياره که نزديک‌ترين سياره در حال تبخير به زمين شناخته مي‌شود، ويژگي‌هاي جالبي دارد.

داده‌هاي TESS نشان مي‌دهند که BD+054868Ab داراي دو دم عظيم است؛ يک دم پيشرو که از ذرات بزرگ‌تر به اندازه شن تشکيل شده است و يک دم دنباله‌رو که از ذرات کوچک‌تر و شبيه به دوده ساخته شده است.

در مجموع، اين دو دم در فضا 5.6 ميليون مايل 9 ميليون کيلومتر) امتداد دارند و تقريبا نيمي از مدار سياره را در بر مي‌گيرند.

نيک توساي، دانشجوي تحصيلات تکميلي در دانشکده نجوم و اخترفيزيک دانشگاه ايالتي پنسيلوانيا که رهبري مطالعه JWST را بر عهده داشت، در اين بيانيه گفت: «اين سيارات به‌طور واقعي محتويات دروني خود را به فضا مي‌ريزند. با استفاده از تلسکوپ جيمزوب، اکنون مي‌توانيم ترکيب سيارات را مطالعه کنيم و بفهميم که اين سيارات از چه چيزي ساخته شده‌اند.»

چگونه اين کشف‌ها به وقوع پيوست؟

اين يافته‌ها پس از آن به دست آمد که TESS و JWST هزاران ستاره را رصد کردند، به‌دنبال کاهش‌هاي ظريف در نور اين ستاره‌ها که به‌دليل عبور سياره‌ها از مقابل آن‌ها رخ مي‌دهد. اين گذرهاي سياره‌اي امکان مشاهده اثر انگشت طيفي از ترکيب شيميايي سيارات را فراهم مي‌کند و به اخترشناسان اين اجازه را مي‌دهد تا ساختارهاي دروني سيارات در حال فروپاشي را بازسازي کنند. براي مثال، هنگام مطالعه K2-22b، JWST گازهايي مانند دي‌اکسيد کربن و اکسيد نيتريک را شناسايي کرد. اين گازها معمولاً با اجرام يخي مرتبط هستند، نه با گوشته سيارات سنگي، و طبق پيش‌بيني‌ها بايد مدت‌ها پيش به فضا تبخير مي‌شدند.

پايان نزديک براي BD+054868Ab

هم‌اکنون، BD+054868Ab تقريباً هر يک ميليون سال به اندازه يک قمر از جرم خود را از دست مي‌دهد. بر اساس پيش‌بيني‌هاي کنوني، ستاره‌شناسان انتظار دارند که اين سياره طي 1 تا 2 ميليون سال آينده به‌طور کامل از بين برود. اين مدت زمان در مقايسه با عمر سيارات معمولي که ميلياردها سال دوام مي‌آورند، چيزي بيشتر از يک چشم بر هم زدن است.

مارک هون، پژوهشگر پسادکتري در MIT که کشف BD+054868Ab را رهبري کرده است، در بيانيه‌اي گفت: «نرخ تبخير اين سياره کاملاً فاجعه‌بار است و ما فوق‌العاده خوش‌شانس هستيم که شاهد لحظات پاياني اين سياره در حال مرگ هستيم.»