دايمي کردن اعتراضات جهت آشفته‌سازي اوضاع مملکت براي خارجي‌ها امتياز مهمي است

به نظر مي رسد در اين مقطع، يکي از اهداف تجمعات اعتراضي پرستاران، براي فشار بر مجلس جهت راي به وزير پيشنهادي بهداشت، دکتر محمدرضا ظفرقندي است تا نمايندگان مجبور شوند با راي دادن به وزير حامي فتنه گران و روشن کردن تکليف وزارتخانه، هر چه زودتر سر و صداي پرستاران و اعتراضات آنها را فرونشانند.

سازمان دهندگان اين اعتراضات (شبکه اصلاح طلبان) به دنبال اهداف سياسي خود و سيطره بر وزارتخانه‌اي هستند که يک چهارم بودجه کل کشور را به خود اختصاص مي‌دهد، رقمي که از بودجه کل سالانة برخي کشورهاي همسايه بيشتر است!

اغلب پرستاران هم اهل سياست نبوده و اهداف پنهان سازمان دهندگان تجمعات و اعتراضات را نميدانند. آنها مثل همه صنوف به دنبال افزايش حقوق و امکانات خود مي‌باشند.

فشار بر دولت هاي جديد و تغيير توجه افکار عمومي از اهداف پيشرفت به مسائل حاشيه‌اي

راهبرد (هزار زخم يا هزار چاقوي اسراييل) را فراموش نکنيد. اعتراضات صنفي (پرستاران، بازنشستگان تامين اجتماعي، معلمان، بازنشستگان مخابرات، راننده هاي سنگين و...) در صورت گسترش، چيزي جز بسترسازي براي آشوب و اغتشاشات گسترده نيست. (اغتشاشات 1401)

طي روزهاي اخير، در برخي مناطق از جمله تبريز، عده‌اي از بازنشستگان مخابرات نيز تجمع اعتراضي راه انداختند. اين در حالي است که حقوقهاي مخابرات نسبت به بسياري از ادارات و نهادها فوق‌العاده است!

تجربه نشان مي دهد که دستها و طراحان پنهان، تلاش مي کنند در آغاز دولتهاي جديد در ايران، اعتراض و آشوب و اغتشاش راه بيندازند. پس از روي کار آمدن احمدي‌نژاد که تغييري سياسي ضدغربي به حساب مي‌آمد، اغتشاشات گسترده‌اي در مناطق آذري نشين به بهانة درج مطلب و کاريکاتوري که توسط يک کاريکاتوريست اصلاح طلب در ضميمه روزنامه ايران 15 ارديبهشت1385 درج شده بود، توسط هسته‌هاي پانترکيسم با حمايت رسانه‌هاي بيگانه از جمله باکو و...آغاز شد. طراحان سعي داشتند اغتشاشات را به ته ان نيز بکشانند. بعدها روزنامه مساوات باکو‌فاش کرد که اين اغتشاشات با همکاري مشترک باکو و اسرائيل کليد خورد.

در 1388 نيز ماه هاي آغازين دولت با اغتشاشات در تهران سپري شد.

در دولت روحاني نيز شاهد اغتشاشاتي در کشور بوديم.

در دولت شهيد رئيسي نيز خشن‌ترين اغتشاشات در 1401 سازماندهي و اجرا شد.

شايد براي برخي اين سوال مطرح شود که انتخاب رئيس جمهور در ايران به انگليس و امريکا چه ربط دارد؟ درست است. اما براي آنها خيلي مهم است که چه کسي انتخاب شود. فراموش نکرده‌ايم که در انتخابات1388 تمام رسانه‌هاي امريکا و انگليس و فرانسه و... از يک کانديدا در ايران حمايت مي کردند!..

در هر حال، دور به نظر نمي‌رسد که در آغازين ماه هاي دولت پزشکيان نيز طراحان پنهان يا همان سرويسهاي اطلاعاتي بيگانه در پي اجراي پروژه‌هاي اغتشاشات در داخل کشور براي تاثيرگذاري بر رويکرد وفاق ملي و نيل به اهداف ديگر باشند. خصوصا که رسانه‌هاي بيگانه و ضدانقلاب و تجزيه‌طلبان خارج و عوامل انها در داخل (فضاي مجازي)، با بزرگنمايي، تجمعات صنفي کوچک را با جهت‌گيري عليه امنيت مردم ايران و ايجاد فضاي رواني نارضايتي پوشش خبري مي‌دهند. مثلا همين تجمع صنفي محدود بازنشستگان مخابرات در تبريز، در سايت فارسي راديو آمريکا، سايت هاي خبري فارسي فرانسه، آلمان، هلند، انگليس و... با فيلم و تحليل بازتاب داده مي‌شود.

اجراي اغتشاشات، امروز به نوعي علم در سرويس‌ها و موسسات و انديشکده‌هاي غرب به ويژه آمريکا تبديل شده و کتاب ها و جزوه‌هاي آموزشي در مورد نحوه ايجاد نارضايتي، شبکه‌سازي از زنان و دانشجويان، برپايي تجمعات صنفي، خرابکاري، بر هم زدن امنيت شهر، مسدود و ناامن کردن جاده‌ها، تهديد کسبه و راننده‌هاي بين شهري، حمله به ماموران حافظ امنيت، چگونگي مواجهه اغتشاشگران با بازجويي‌ها و... منتشر شده است. همه اينها حاکي از آن است که ايجاد اغتشاش و برهم زدن امنيت ملت يک راهبرد دايمي است که در مواقع خاص مانند آغاز کار دولتها، اوج‌گيري پيشرفتهاي سياسي، بهبود وضعيت اقتصادي و... با هدف فشار بر نظام و ملت و دولت اجرا مي‌شود. در اين باره ضروري است دستگاه هاي امنيتي و اطلاعاتي کشور اقدامات گسترده‌اي را با تنظيم راهبردي همه جانبه شامل حوزه‌هاي سياسي، اجتماعي، اقتصادي و به ويژه فرهنگ و رسانه در دستور کار قرار دهند. هزينه‌هاي اين اقدامات، هر چه باشد، به يقين بسيار کمتر از هزينه‌هايي است که براي فرونشاندن اغتشاشات صرف مي‌شود.

شناسايي هسته‌هاي اغتشاش آفرين در صنوف مختلف و برخورد قانوني قاطع با آنها، از جمله اقداماتي است که انجام آن سرعت و دقت خاص خود را مي‌طلبد.

بدانيم که امنيت ايران، هميشه و هميشه، يکي از اصلي‌ترين اهداف حملات سخت و نرم دشمنان ملت ايران است.

علاوه بر دستگاههاي مسئول، کساني که صدايي در جامعه دارند ( اساتيد و معلمان، صاحبان منبر و محراب، اهل قلم، رسانه‌ها،  ادارات و نهادهاي فرهنگي و هنري، رسانة ملي و به ويژه شبکه‌هاي استاني و...) بايستي در اين باره احساس مسئوليت کرده و وظيفة ديني و ملي خود را انجام دهند.